قسم به وعده ی شیرین « من یمت یرنی »
که ایستاده بمیرم به احترام علی (ع)
پی نوشت:
حدیث معروف امیرالمومنین(ع) به حارث بن همدان که فرمودند: فَمَن یَمُت یَرِنی
حدیث معروفی است به نام حدیث حارث بن همدان که از اصحاب حضرت امیر (ع) بوده است و جمله معروف « فَمَن یَمُت یَرِنی » حضرتش، خطاب به وی گفته شده است. این حدیث در کتبی همچون بحارالانوار و نیز امالی شیخ صدوق به صور گوناگون نقل شده است.
ماحصل قضیه این است که امیرالمومنین(ع) به حارث بن همدان فرمودند: هرکس که بمیرد چه دوست من باشد چه دشمن من، مرا در مواطن چندگانه خواهد شناخت. هنگام مرگ، نزد صراط، کنار حوض و هنگام تقسیم کردن بهشت و دوزخ.
نکته:
نه اینکه این دیدن، دیدن صوری و ظاهری باشد؛ حقیقت سرای عقبی چیزی جز علی بن ابیطالب(ع) نیست. خداوند حضرت علی(ع) را در پس این دنیا، همه کاره قرار داده است. در حدیث معروف اصبغ بن نباته که آخرین کلام حضرت مولا در آن نقل شده است این می باشد که خداوند تمام اختیارات تقسیم بهشت و جهنم را به پیامبر واگذار کرده و پیامبر(ص) هم همه اختیارات را به علی بن ابیطالب(ع) واگذار می نماید؛ یعنی همه کاره در روز قیامت، علی بن ابیطالب(ع) است. حال با توجه به این کلام مولا و نیز سایر احادیث این حقیقت را در می یابیم که حقیقت مرگ دست علی بن ابیطالب(ع) است؛ یعنی ملک الموت به اذن علی بن ابیطالب(ع) قبض روح می نماید هر انسانی را؛ یعنی هر انسانی موقع مرگ علی بن ابیطالب(ع) را می بیند و می بیند که دستور قبض روح او توسط حضرتش صادر می گردد. فلذا برای مومنین این قبض روح آرامش بخش بوده و برای منکرین و معاندین، بسیار سخت و عذاب آور خواهد بود.