به عشق تو

پشت کردم به گناه ، پاک شوم در رمضان
همه ترکم بکنند عیب ندارد ، تو بمان !

مست نام علی (علیه‌السلام)

نازم به دهانم که به شادی و به غصّه

یک عمر «علی (ع)» گفت و مرا مست نگه داشت

طمع کرامت

تنها گناهِ ما، طمعِ بخشش تو بود
ما را کرامتِ تو گنه کار کرده است

پی نوشت:
شب قدر

نجف ساز

نهد دُرّ حسینی در میان کاسه های چشم

گر از خاک نجف از نو بریزد قالب ما را

نقش پیشانی

ذاتِ هر کس در قیامت نقشِ پیشانی اوست

نقشِ پیشانیِ ما باشد : «غلامِ حیدرم»

امیر عالم

گفتم به اذانم که «علیاً ولی‌الله»

تا کور شود هر که امیرش تو نباشی

ذکر حسن جان

ما از لب مسیح شنیدیم این سخن :

صد مرده زنده می‌شود از ذکر «یا حسن (ع)»

حُسن حَسن (علیه السلام)

«در ازل پرتوِ حُسنش ز تجلی دَم زد»

حُسن، نوری است که در روی حسن (ع) معنا شد

حبل متین

چنگ در «حبلِ متین» صبحِ خطر باید زد

چه غم از صبحِ خطر ، موی حسن (ع) را داریم !!

حیدری‌ام من

گر سر برود ، خون ز رگم بانگ زند باز :

« آند السون علینین جانینا حیدری‌ام من »

پی‌نوشت:

قسم به جان علی (ع) من حیدری ام

گدای جانان

گدای کوی کریمیم و نان بهانه‌ی ماست

«نظر به منظر جانان» مراد و منظور است

آدم باشیم

خواستم باغِ رُخَش را ، به ادب داد پیام :

« به فلانی برسانید که آدم باشد »

وقف خیمه گاه

تمام زندگی‌ام خیمه‌گاه هیئت بود

بگو ملائکه از مادرم سؤال کنند

شادی من

مرا بدون تو حالی برای شادی نیست

شبیه بچه یتیمان به وقت روزِ پدر

در بند یار

یک مصرع است حاصل عمری که داشتم

یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد

استکان شراب

فدای همت مستی که چون رسید به پیری

ز استکان شرابش نگاه کرد جهان را

فدای مجتبی (علیه السلام)

خوش آن دَم ایُها الساقی ، بگیرم حاجتِ خود را

دچارِ حضرتِ زهرا (س) ، فدایِ مجتبی (ع) گردد

عریان

روضه خوانت میشوم با روضه ای تک مصرعی

« بر زمین بودی و بر جسم تو پیراهن نبود »

غریق کربلا

این موجِ کربلا همه را غرق می کند

مستغرقِ خدا ، چو سکینه (س) ، نه در بلا !

شیرین

اگر حس چشایی نیست کارِ چشم ، پس از چیست ...

... که من تا دیدم آن بت را یقین کردم که شیرین است ؟!