چشم مطهر

چشمی که در عزای تو تر می‌شود حسین(ع)!

بی‌حرمتی است خیره به نامحرمی شود

بیچاره رباب

هر کس که دید رأس تو بر روی نیزه‌ها

آهی کشید و گفت که «بیچاره مادرش»

طمع کرامت

تنها گناهِ ما، طمعِ بخشش تو بود
ما را کرامتِ تو گنه کار کرده است

پی نوشت:
شب قدر

نجف ساز

نهد دُرّ حسینی در میان کاسه های چشم

گر از خاک نجف از نو بریزد قالب ما را

نقش پیشانی

ذاتِ هر کس در قیامت نقشِ پیشانی اوست

نقشِ پیشانیِ ما باشد : «غلامِ حیدرم»

امیر عالم

گفتم به اذانم که «علیاً ولی‌الله»

تا کور شود هر که امیرش تو نباشی

ذکر حسن جان

ما از لب مسیح شنیدیم این سخن :

صد مرده زنده می‌شود از ذکر «یا حسن (ع)»

حبل متین

چنگ در «حبلِ متین» صبحِ خطر باید زد

چه غم از صبحِ خطر ، موی حسن (ع) را داریم !!

گدای جانان

گدای کوی کریمیم و نان بهانه‌ی ماست

«نظر به منظر جانان» مراد و منظور است

وقف خیمه گاه

تمام زندگی‌ام خیمه‌گاه هیئت بود

بگو ملائکه از مادرم سؤال کنند

رحلت مادر

«أَمَّن یُجیب ...» خواندنِ من ، بی‌نتیجه ماند

زهرا (س) یتیم گشت و پدر بی خدیجه (س) ماند

پی‌نوشت:

بعد از خدیجه (س) ، مصطفی (ص) اشک یتیمی ریخت ...

شادی من

مرا بدون تو حالی برای شادی نیست

شبیه بچه یتیمان به وقت روزِ پدر

در بند یار

یک مصرع است حاصل عمری که داشتم

یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد

استکان شراب

فدای همت مستی که چون رسید به پیری

ز استکان شرابش نگاه کرد جهان را

قیاس

لب تشنگی از حرمت و حرمان دو مقام است

یک روزِ محرّم نشود این رمضان ها

شراب مهدی

از آخرین خُمِ خود سرگشوده است خدا

بیاورید پیاله ، شراب آمده است

پیغام فطرس

از فطرسِ مَلَک به همه پَرشکسته ها :

حَیِّ علی کرامتِ گهواره ی حسین (ع)

تفاوت

قم کجا ، شام کجا ، غربت سادات کجا ؟

سرِ بر نیزه و دروازه ی ساعات کجا ؟!

فدای مجتبی (علیه السلام)

خوش آن دَم ایُها الساقی ، بگیرم حاجتِ خود را

دچارِ حضرتِ زهرا (س) ، فدایِ مجتبی (ع) گردد

غریق کربلا

این موجِ کربلا همه را غرق می کند

مستغرقِ خدا ، چو سکینه (س) ، نه در بلا !