سر به چاه

باز دارد میرود چاهی بنا سازد علی (ع)

مرد وقتی گریه دارد زود خلوت می کند

مست نام علی (علیه‌السلام)

نازم به دهانم که به شادی و به غصّه

یک عمر «علی (ع)» گفت و مرا مست نگه داشت

نقش پیشانی

ذاتِ هر کس در قیامت نقشِ پیشانی اوست

نقشِ پیشانیِ ما باشد : «غلامِ حیدرم»

دعای یتیمان

امشب دعای بچه یتیمانش از خداست:

«کاش این نمازِ صبحِ علی (ع) را قضا کنی»

پی‌نوشت:

شب نوزدهم رمضان، شب ضربت خوردن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)

امیر عالم

گفتم به اذانم که «علیاً ولی‌الله»

تا کور شود هر که امیرش تو نباشی

حیدری‌ام من

گر سر برود ، خون ز رگم بانگ زند باز :

« آند السون علینین جانینا حیدری‌ام من »

پی‌نوشت:

قسم به جان علی (ع) من حیدری ام

خُم

مست تو و خاک تو هستم ، بعدِ مرگم نیز

جز با نمِ اشک غدیرت ، خُم نخواهم شد

حق پرست

فهمیدم از « علیُّ مَعَ الحق » که آدمی

حیدر پرست نیست اگر ، حق پرست نیست !

حق با علی (علیه السلام) است

دل اگر خداشناسی ، به لبت بگو علی (ع) حق

که حق از علی (ع) برآید و علی (ع) بود مع الحق

ذکر علی (علیه السلام)

ساعتی پیش ، گُلِ ذکرِ علی (ع) بر لب بود

مست شد هر که نفس های مرا بو کرده

شراب علی (علیه السلام)

تابید نوری از تو به انگور و شد شراب

هر کس که بوسه زد به ضریحت خمار شد

سگ کوی علی (علیه السلام)

علی (ع) امام من است و منم سگ کویش

سگی که شاه جهان شد به آبروی علی (ع)

پی نوشت:

نگارنده خود را در حد و اندازه این بیت نمیداند

اما امیدوار است شاعر به این مقام رسیده باشد

دل دیوانه

نجف رفتم دلم را زیر ایوان دست او دادم

دلِ سالِم به او دادم ، دل دیوانه آوردم

نفس

نفس کشیدنِ بی مِهر تو حرامم باد

علی (ع) است ذکر دم من و بازدم حیدر (ع)

پدیده

هفت آسمان نجف شده ، عالم نجف شده است

زیباترین پدیده ی ارض و سما : نجف

ساجد

هر که آمد در نجف از هیبتت در سجده رفت

ساجد خار تو ام ، بنما نگاهی یا علی (ع) !

مِهر امیرالمومنین (علیه السلام)

من از « الیوم اکملتُ لکم... » اینگونه فهمیدم

خدا با مهر او دین مرا اندازه می گیرد

از غدیر

اصل و نسب و مذهب ما را چو بخواهید

آغاز مسلمانی ما روز غدیر است !

نجف رفتن

ره صد ساله ی حاجی به شبی پیمودیم

جای صد عمره حساب است نجف رفتن ما

خال لب

اسم زیبای تو را بر لب خود خال زدم

تا به هر بستن لب ، بوسه زنم نام تو را