ساقی مستان

من آن مستم که حتی از خماری گر بمیرد هم

ز دست هیچ کس غیر از علی (ع) ساغر نمی گیرد

لذت

لذت روزه ی ماه رمضان جای خودش

اربعین ، کرببلا ، پای پیاده عشق است

روضه ی روزه

روزه ی من از برایم گشته هر دم روضه ای

چون عطش گیرم فقط یاد علی اصغر (ع) کنم

بیت الحسن (علیه السلام)

سر در خانه ام ای کاش چنین حک می شد :

اهل این خانه ز خُدام حریم حسن (ع) اند ...

ذکر افطار

« رَبَّنـــا » مال تو ای زاهد پاکیزه سرشت

دم افطار ، همین ذکرِ « حسین (ع) » ما را بس ...

روضه عطش

روضه هر موقع بخوانند « به وقت » است اما

روضه های عطشت را رمضان باید خواند

گنهکار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنهکار کجاست؟

طفل مسافر

تکلیف نشد روزه به « طفل » و به « مسافر »

ای « طفل مسافر » تو چرا آب نخوردی ... ؟!

یا ستار العیوب

به همان مرد کریمی که ندارد حرمی

از گناهی که ز من سر زده ستّاری کن

عطش روزه

یک عمر اگر روزه بگیریم و بگیرید و بگیرند

همتا نشود با عطش خشک دهان علی اصغر (ع)

مَهِ این ماه

در شب اول این ماه ، پی ماه نرو

مه این ماه ، شب نیمه ی آن می آید

پی نوشت:

ماه رمضان ، میلاد امام حسن مجتبی (علیه السلام)

روضه غواص

شرحی که گذشته است بر هر غواص

هم روضه ی کوچه دارد و هم عباس (ع) ...

دیر آمدم

مادر مرا ببخش اگر دیر آمدم

یک مشت استخوان شدنم طول می کشید ...

دست های بسته

با کنایه مصرعی می گویم و رد می شوم :

دست حیدر (ع) ، دست زینب (س) ، دست این غواص ها ...

عطر حسن (علیه السلام)

عطر موهایت قرار از شهر میگیرد ، بگو

دل ربودن را کدام عطار یادت داده است ...؟

قطب عالم

من نه دین دارم نه پابندم به کیش و مذهبی

لیکن از جان ، خاکسار قطب عالم زینبـــم (علیهاالسلام)

گره گشا

سوگند میخورم که شهیدان راه عشق

با دست بسته هم گره از خلق وا کنند

مهمان حسن (علیه السلام)

بوی اسپند و گلاب رمضان می آید

همه مهمان دو دستان کریم حسنــیم (علیه السلام)

پس کی ؟

از قول من به حضرت حافظ بگو صبا :

پس کی تمام می شود این انتظار من ؟

روشن دل

مطمئن است شفا می دهی اش نابینا

گره ای هم که زده دورِ مشبّک کور است !!