به جای فطریه

گدای کوی تو ام ، عید فطر نزدیک است

به جای فطریه یک کربلا بده آقا

نوای واعطشاه

دارد نسیم ماه خدا دور می شود

کم کم نوای « وا عطشاه » میرسد به گوش ...

مستی هیئت

مطرب مستی بدیدم از در هیئت گذشت

آهی از جانش کشید و گفت مستی را ببین

دیدن و مردن

تا قیامت زین خجالت خاک بر سر می کنم

قتلگاهت دیدم اما زنده ماندم یا حسین (ع)

روضه دل

دارد زبانه می کشد این روضه از دلم

گودال ، تل ، عطش ، دل زینب (س) ، حرم ، حسین (ع) ...

عشق است حسین (علیه السلام)

عشق یک واژه ی بی ارزش بی معنی بود

تا که یکباره خدا گفت که عشق است « حسین (ع) »

خیر روضه و چای

دلتنگ چای روضه و بی میل زمزمم

خیری اگر که هست از این روضه دیده ام

ذکر حسین (علیه السلام)

نفسم باد صبا ، مشک فشانی با تو

همه جا پر بشود از نفسم ، ذکر حسین (ع)

معنی عشق

دارد غلط لغت نامه دهخدا

باید نوشت روبروی عشق : کربلا !

خانه ی ارباب

چرخها را زده ام آمده ام خانه ی تو

خودمانیم کسی جز تو نفهمید مرا

نیمه شعبان، کربلا

موی مرا سپید نموده است حسرتِ

پابوسی تو نیمه ی شعبان کربلا

عیدی

کاش باشد عیدیِ عیدت همین

کربلا ، پای برهنه ، اربعین ...

همه

از « همه » دست کشیدم که تو باشی « همه » ام

با تو بودن ز « همه » دست کشیدن دارد

شافع آمد

ای غلامان ! اَگَرَت بار گنه سنگین شد

غم مخور چون که حسین (ع) شافع عصیان آمد

پی نوشت:

سوم شعبان ، میلاد ارباب ما

خدمت شاهانه

ما به جارو زدن خانه ی تو محتاجیم

تا ابد فخر بر این خدمت شاهانه کنیم

حر شویم

« حُر » کن مرا که جان من از شرم پر شده

من را که راه نیست به جمع « حبیب » ها

از سر گذشت

عاشقم بر سرگذشتِ عاشقی کز سَر گذشت

چون حسین (ع) از سَر گذشت ، افسانه شد در سرگذشت

آتش و سر

آتش خیمه همان آتش پشت در بود

سرِ بر نیزه همان زخم سر مادر بود ...

تهذیب و تذهیب

آدم شدن به جان شما وقت می برد

تهذیب نفس عاقل و تذهیب آن به عشق !

جای أشهد

به وقت مردن خود جای أشهدم گویم

« حسین (ع) أمیری و نعم الأمیر » ، می میرم