اهل عالم ! دارد از ره ماه ماتم میرسد
هیئتی ها ! یاعلی ؛ دارد محرّم میرسد
دارد محرّم و صَفَرت میرسد ز راه
دلخوش به این دو ماهم و دلتنگ روضه ها
کُتل ، کتیبه ، سیاهی ، صدای ذکر حسین (ع)
خدا کند که محرم همه حرم باشیم
زائر همیشه بعدِ نجف ، کربلا رود
یعنی غدیر اذن دخول محرّم است
عاشقان را گر تو فرمان بر نثار جان دهی
بر سر کوی تو هر شب عید قربان می شود
دنیا ! به گریه کردن من خُرده ای نگیر
بعد از حسین (ع) خنده به این لب حرام شد
به جان مادرت آقا به کار می آیم
مرا اگر تو در این روضه ها نگه داری ...
سی و هشت روز دگر ماه غمت می آید
کل سالَم به دَرَک ، ماه مُحرّم عشق است
هزار نقش برآید ز کِلکِ صُنع و یکی
به دلپذیریِ نقشِ نگارِ ما نرسد
از امشبی به بعد به عشق محرّمت
چله گرفته ام که گنه کم کنم ، حسین (ع) !
پی نوشت:
چهل روز تا عزای ارباب
پشت دستش هدف زخم ندامت گردد
هر که از دست دهد ، گوشه دامان تو را
به سیمِ سوزنِ مژگان و ریشه ی رگِ دل
نموده فاطمه (س) گلدوزیِ قبایِ حسین (ع)
سلیمان گر شوم ، بر تو غلام حلقه بر گوشم
بهشتا ! ناز کمتر کن ، که من شیدای شش گوشم
بر سر نیزه غزلخوانی قرآن گل کرد
درس صد معجزه بر کودکِ مریم (س) بخشید
چون شمع سحرگاه مرا کشته ی خود کن
حیف است که گریان تو سر داشته باشد
ما بین صحن ساقی و صحن خودت ، امیر !
قبری برای نوکر خود در نظر بگیر
بهتر ز صد طبیب و مداوا و مرهم است
یک جرعه چای روضه ی هر هفته ات حسین (ع) !
اثبات میکند عمل حُر به عالمین
هر کس که شد غلام تو عالیجناب شد
چقدر روی ضریح تو جای لب مانده
نداده بوسه به اندازه ی تو معشوقی
ما حاجت خود را فقط از روضه گرفتیم
جز روضه ارباب بجوییم کجا را ؟