غلام بی سر و پا

چه کسی فکر غلام است به غیر از ارباب

پسر فاطمه (س) ! این بی سر و پا را دریاب

نماز عاشورا

نازم به شهادت حسین بن علی (ع)

از جان بگذشت، از نمازش نگذشت

قیامت ارباب

خوف محشر از کسی باشد که او بی صاحب است

صاحب ما در قیامت هم قیامت می کند

در طلبش

قرن ها نسل به نسل آمد و من دست به دست

سنگ بر سر زده، گشتم همه جا در طلبش

سری به نیزه

رحل تو را شکسته و از نیزه ساختند

اینک به جای دوش نبی منبر تو را

نمک روضه

زندگی بی نمک روضه ی تو شیرین نیست

نمک شور تو بر کوه شکر نفروشم

دیوانه

مجنون حسینیم و سر از پا نشناسیم

دیوانگی ما به کسی ربط ندارد !

قرآنِ خون

روی زیبای تو قرآن، نِگَهَت سوره ی حمد

گیسویت سوره ی والیل، و لبت آیه ی نور

دل من

دل ندارم که به معشوق زمینی بدهم

دل من گوشه ی صحنت به خدا جامانده

مست حسین (ع)

چشم و گوش و دهن و دست شود مست اگر

بشنویم و بنویسیم و بخوانیم: « حسین (ع) »

پرواز دل

به قصدِ طوفِ حریمی، دلم کند پرواز

کز استخوان سگش، ناز بر هما دارم

عشق، حسین (ع)

ای خوش آن روز که در معرکه همچون عابس

پیرهن پاره کنم نعره زنم : « عشق، حسین (ع) »