رحمی نما

چون ابر در فراق تو خون گریه می کنند

رحمی نما به حال زیارت نرفته ها

پابرهنه میروم ...

کربلایت سهم ما بد ها نشد این اربعین

پابرهنه می روم سمتی که بغضم بشکند

خواب حرم

با من چه کرده است گناهانِ بیشمار

حتی میان خواب ، حرم را ندیده ام

رفت از دستم

کار دستم داد آخر قلب ناپاکم ، حسین (ع) !

اربعین ، پای پیاده ، رفت از دستم که رفت ...

جای شما خالی است

رحمت به روح صائب شیرین سخن که گفت:

عالم پُر است از تو و خالی است جای تو ...

أبکی عَلَی الحَسَن (علیه السلام)

أبکی عَلَی الحَسَن (ع) که رسول خدا (ص) بگفت :

هر کس که گریه بر حَسَنم کرد فائز است

دنیای من : حسن (علیه السلام)

دنیاست خاک و هیچ ندارم به غیر دوست

دنیا سوای نامِ « حسن (ع) » دل بریدنی است

شهیدان حسن (علیه السلام)

کاش هاتف به ندایی بنوازد ما را

در صف حشر : « کجایند شهیدان حسن (ع) ... ؟ »

روضه ی هفتم صَفر

ما را بسوخت روضه ی شام بلا ، ولی

باید برای هفت صَفَر خون بپا کنیم

پی نوشت:

هفتم صفر ، شهادت امام حسن مجتبی (ع)

طفل والامقام

هرگز مگو رقیه (س) بُوَد خردسال و طفل

بی بی قبولِ توبه ی حوّا و آدم (ع) است !

پنجِ صَفر

چند روزی است غمی سخت دلم را برده

هاتفی داد ندا : پنجِ صَفر نزدیک است...

بیاید ببیند

کو سلیمان (ع) تا ببیند میکُنی در موجِ خون

دست و انگشتر عطا ؛ یا لیتَنا کنّا مَعَک

غریب ، حسین (علیه السلام)

به طوس رفتم و ناله زدم : « غریب! غریب! »

ندا رسید ز سوی رضا (ع) : « حسین ؛ حسین (ع) »

ستون آخر

من فقط یک آرزو دارم که آن هم اربعین

سجده ی شکری کنم پای ستون آخرین

صراط کربلا

نذر کردم دور تسبیحی بخوانم اهدنا

تا صراطم اربعین افتد به سمت کربلا

عقل یا عشق

عقل می نالد : حریفان تیغ در خون شسته اند

عشق می غرّد : نظرگاهِ شهادت پیش روست

موسای اربعین

مادری کودک خود را به سبد اندازد

تا که در راه حرم ، حضرت موسی (ع) گردد

اربعین ، حرم

چند روزی است که تا میشنوم حرفش را

« اربعین ، کرببلا » ؛ این دل من میریزد

الشّام الشّام الشّام

سی سال در فراق پدر گریه کرد و گفت:

بازار شام جای عزیزان ما نبود ...

بی سنگ مزار

آسمان میبارد و قبر تو هم گِل میشود

من فدای سنگ قبری که نداری ، یا حسن (ع) !