عطشان

آب تا روز قیامت جگرش میسوزد

که تو خود خضر حیاتی و لبت عطشان است

برات کربلا

کل شعرم را در این مصرع تلاوت میکنم

کربلا هرکس نرفته از « حسن (ع) » خواهش کند

ذکر شفابخش

در بین ذکر های شفابخشِ دردِ عشق

الحق که « یا امام رضا (ع) » چیز دیگریست

طلای روضه

قلب ما سنگ است، با گریه طلائی میشود

مجلس روضه محل زرگری زینب (س) است

هدیه علمدار

نیست کم قدر تر از تذکره ی کرببلا

مشهدی را که « علمدار » کند هدیه به ما

پی نوشت:

تقدیم به بروبچه های هیئت جوانان علمدار

صحن گوهرشاد

در خرابات دلم خانه ی آبادی هست

تا که بر روی زمین صحن گوهرشادی هست

فَمَن یَمُت یَرِنی

قسم به وعده ی شیرین « من یمت یرنی »

که ایستاده بمیرم به احترام علی (ع)

پی نوشت:

حدیث معروف امیرالمومنین(ع) به حارث بن همدان که فرمودند: فَمَن یَمُت یَرِنی

باور

من باورم شده که فدای تو میشوم

باور مکن که بگذرم از باورم حسین (ع) ...

شیشه عطر

پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر

چون شیشه ی عطری که سرش گم شده باشد

شب قدر خدا

یک شب قدر خدا دارد و آن هم زهراست

به خدا این دو سه شب جنبه تشریفات است

پی نوشت:

شب های قدر گذشت

مست علی

صد و ده بار « علی » گفتم و غوغایی شد

بی سبو مست شدن لذت دیگر دارد

امیدم به محرم

هر آنچه بود گذشت از فضیلت شب قدر

امید ما به شب اول محرّم توست

قدر گذشت و من

گذشت این سه شب قدر و دست من خالی است

دو چشم من به دو دست کریم ارباب است

حرم یعنی

حرم یعنی: کسی در شهر خود سر میکند اما

دلش در کوچه های دور مشهد مانده آواره

مست کوی حسین(ع)

من شبی مست شدم در گذر کوی حسین (ع)

عشق ارباب مرا شهره ی بازارم کرد

بی یار

و خدا خواست که یعقوب نبیند یک عمر!

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد ؟!

قرآن به سر

قرآن به سر بگیر مگر حس کنی دمی

نیزه چقدر گریه برای حسین (ع) کرد

قاتل من

ابن ملجم به خیالش که مرا کشت، ولی

قاتل اصلی من، ضرب در و مسمار است

عطر حرم

نفس باد صبا مشک فشان هم بشود

باز عطر حرمت رونق عطاری هاست

تار عبای مرتضی (ع)

عرض صراط می شود پهن تر از درازی اش

گر که به او وصل شود تار عبای مرتضی (ع)