دیر آمدم

مادر مرا ببخش اگر دیر آمدم

یک مشت استخوان شدنم طول می کشید ...

دست های بسته

با کنایه مصرعی می گویم و رد می شوم :

دست حیدر (ع) ، دست زینب (س) ، دست این غواص ها ...

عطر حسن (علیه السلام)

عطر موهایت قرار از شهر میگیرد ، بگو

دل ربودن را کدام عطار یادت داده است ...؟

قطب عالم

من نه دین دارم نه پابندم به کیش و مذهبی

لیکن از جان ، خاکسار قطب عالم زینبـــم (علیهاالسلام)

گره گشا

سوگند میخورم که شهیدان راه عشق

با دست بسته هم گره از خلق وا کنند

مهمان حسن (علیه السلام)

بوی اسپند و گلاب رمضان می آید

همه مهمان دو دستان کریم حسنــیم (علیه السلام)

پس کی ؟

از قول من به حضرت حافظ بگو صبا :

پس کی تمام می شود این انتظار من ؟

روشن دل

مطمئن است شفا می دهی اش نابینا

گره ای هم که زده دورِ مشبّک کور است !!

پر پرواز

فطرس اگر ز یُمن حسین (ع) پر گرفته است

جبرییل را حسن (ع) پر پرواز داده است !

عشق است حسین (علیه السلام)

عشق یک واژه ی بی ارزش بی معنی بود

تا که یکباره خدا گفت که عشق است « حسین (ع) »

خیر روضه و چای

دلتنگ چای روضه و بی میل زمزمم

خیری اگر که هست از این روضه دیده ام

بالای سر من

بالای سرم نام تو را نقش نمودم

یعنی که سر من به فدای قدم تو

سقوط آل سعود

با پیروی از قوم یهود ، آل سعود

از چاله در آمده به چاه افتاده

نقش پرچم

بر پرچم سبز عربستان سعودی

« یا حیدر کرار (ع) » زنیم نقش به زودی

کربلا از خرابه

با ذره تربتی ز غبارهای چادرت

از گوشه ی خرابه مرا کربلا بده

مانع !!

مانع راه علی (ع) بودن ، توانِ سنگ نیست

از شکاف کعبه و دروازه ی خیبر بپرس

روضه العباس (علیه السلام)

گفتمش : شیرین ترین حالی که داری چیست ای عین و بصر ؟

گفت : إجلس ، روضة العباس (ع) احلی مِن عسل ...

امیرِ اسیر

در حلقه های زلف تو عالم اسیر شد

هر کس اسیر عشق حسن (ع) شد امیر شد

ذکر حسین (علیه السلام)

نفسم باد صبا ، مشک فشانی با تو

همه جا پر بشود از نفسم ، ذکر حسین (ع)

معنی عشق

دارد غلط لغت نامه دهخدا

باید نوشت روبروی عشق : کربلا !