مست می ارباب

آن چنان مست کنم از می نابت ارباب

نه چهل روز، چهل سال نمازم باطل

توفیق نوکری

نوکری بر در تو قسمت هر کس نکنند

مادرت خواست که ما نیز به جایی برسیم

معامله برای کربلا

دنیا خوش است و مال عزیز است و تن شریف

این هر سه را به یک سفر کربلا دهم

محرم در پیش

رمضان رفت و تو در خواب و محرم در پیش

ترس من کرببلائیست که امضا نشود

لب به تربت

بر میوه ی بهشت دگر لب نمیزنند

آنان که طعم تربتتان را چشیده اند

دلتنگ گریه محرم

ما را که « یا مجیر » و « اجرنا » عوض نکرد

دلتنگ گریه های محرم شده دلم ...

مات من العشق

بر کنج لبت نوشته « یحیی و یمیت »

من مات من العشق فقد مات شهید

مست حسینیم

به ناز و عشوه حور و ملک نیازی نیست

همین که مست حسینیم، عیشمان نوش است

لطف پدر

هرچه دارم همه از لطف پدر بود که او

عوض قصه به بالین سرم گفت « حسین (ع) »

نام حسین(ع)

رخ یوسف اگرم هرچه که زیباست ولی

چهره نه، نام شما دست بریدن دارد !

عطشان

آب تا روز قیامت جگرش میسوزد

که تو خود خضر حیاتی و لبت عطشان است

باور

من باورم شده که فدای تو میشوم

باور مکن که بگذرم از باورم حسین (ع) ...

شیشه عطر

پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر

چون شیشه ی عطری که سرش گم شده باشد

امیدم به محرم

هر آنچه بود گذشت از فضیلت شب قدر

امید ما به شب اول محرّم توست

مست کوی حسین(ع)

من شبی مست شدم در گذر کوی حسین (ع)

عشق ارباب مرا شهره ی بازارم کرد

قرآن به سر

قرآن به سر بگیر مگر حس کنی دمی

نیزه چقدر گریه برای حسین (ع) کرد

داغ تو

داغ تو داغ اعظم است تحمل نمیشود

در حیرتم چگونه قد نیزه تا نشد

ذکر اباعبدالله

بعد « لا حول و لا قوة الا بالله »

وحی شد گفتن یک عمر « اباعبدالله »

کفران نعمت

وقتی که چای روضه مرا مست میکند

کفران نعمت است به پیمانه لب زنم

رمضان یا محرم

از بس که روزه را به غلط روضه خوانده ام

هی فکر میکنم رمضان هم محرم است ...