چشم طبیب

رنج ما را که توان برد به یک گوشه ی چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

رنگ ریا

در وقت قنوتم به کف آیینه گرفتم
جز رنگ ریا هیچ نمانده است به رخسار

اسارت

پرواز را طاووس ها هرگز نمی فهمند
سرگرمِ خود باشی اسارت شکل می گیرد ...

نور امید

روندگان طریق تو، راه گم نکنند ...
که نور چشم امید و چراغ ایمانی

خمار ساقی

ساقی! بدست باش... که این مستِ مِی پرست
از خُم فتاد و هنوزش خمار توست...

الفاتحة ...

پنجشنبه است ، بوی کفن می دهد تنم
با ذکر حمد و سوره مرا هم دعا کنید ...

پی تو

دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید
چو کودکان ز پیِ بانگ هر جرس نرود

حفظ آبرو

آبروداری گمانم از کفن واجب تر است...
«گوشیِ همراهِ» من را پیشِ من مدفون کنید!

ببین یار کجاست

چه کنی بندگی دولت دنیا ؟ ای کاش
به خود آیی و ببینی که خدای تو کجاست

همه تو

مستوری و مستِ تو به یک جامه نگنجد
عریان شود از خویش تو را هر که بپوشد

آزارم مده

تیغ بر من چه زنی ، حیف که همچون تو کسی
بهر آزار سگی رنجه کند بازو را

ازآن

ای موذن! بعد اتمام «اذانت» جان من
اندکی هم با همان سوز و نوا، از «آن» بگو

کفاره تو

بی تو من کفاره ی یک ماه کامل داشتم
خونِ دل خوردن اگر از مبطلات روزه بود