امیر عرب

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف

تخت شاهی فقط از آنِ امیر عرب است

پرچم حسن(ع)

نقش است روی پرچم سردار علقمه :

پاینده باد پرچم آقایی حسن (ع)

دریاب

ز معصیت سیه است روی نوکرت ارباب

بیا و بار دگر روسیاه را دریاب

به طفل شش ماهه

به جای جان به لبی، خون به لب شدم ارباب

بیا و جان علی اصغرت مرا دریاب

رطب وصل

روزه ی هجر تو از پای بینداخت مرا

کی شود با رطب وصلِ تو افطار کنم

غرق علمدار

دم افطار که بی تاب تر و تشنه ترم

می شوم غرق علمدار... عمو... آب... حرم

فوق جنون

مجنون به نصیحتِ دلم آمده است

بنگر به کجا رسیده دیوانگی ام !

بدمستی

هشتاد ضربه حکم حقیری است برای من

دارم بزن که مستی ام از حد گذشته است

مدح تو

کافری آمد حرم تنها تماشایت کند

وقت برگشتن ز مدح تو فقط هو میکشید

العی العفو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست

نه که یک مرتبه، بسیار الهی العفو

روضه سفره افطار

نه چایی و نه غذا و نه نان و آب خنک !!!

کنار سفره ی افطار روضه می چسبد ...

مِیِ چای

یک زمانی پیر مستی خورد چای روضه ات

توبه کرد و گفت : به به ! می نمینوشم دگر

نوکران زینب(س)

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

حتماً کنیز و پیرغلامان زینبند

کفش جفت کن

هرکس به عشق هیئت تو کرده نوکری

من کفش جفت میکنم و مست و سرخوشم

ماه بنی هاشم

در خم طره موی تو عجب غوغائیست

هر که آمد به تماشا به نمازش نرسید

فضل امیرالمومنین(ع)

هر کسی فضل تو را داند، تو را خواند خدا

تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها

نمکدان حسین(ع)

این نمکدان حسین(ع) جنس عجیبی دارد

هر چقدر میشکنیم باز نمک ها دارد

لایق دیدار حسن(ع)

دانید که مجنونی مجنون ز کجا بود

آن روز که او لایق دیدار حسن (ع) شد

تشنه دیدار

تشنه یک لحظه دیدار توأم؛ حال مرا

روزه داری لحظه ی افطار میفهمد فقط

حسن جان

باید برای بندگی سجده هایمان

یک مسجدی به نام « حسن جان » درست کرد