مِیِ چای

یک زمانی پیر مستی خورد چای روضه ات

توبه کرد و گفت : به به ! می نمینوشم دگر

نوکران زینب(س)

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

حتماً کنیز و پیرغلامان زینبند

کفش جفت کن

هرکس به عشق هیئت تو کرده نوکری

من کفش جفت میکنم و مست و سرخوشم

ماه بنی هاشم

در خم طره موی تو عجب غوغائیست

هر که آمد به تماشا به نمازش نرسید

فضل امیرالمومنین(ع)

هر کسی فضل تو را داند، تو را خواند خدا

تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها

نمکدان حسین(ع)

این نمکدان حسین(ع) جنس عجیبی دارد

هر چقدر میشکنیم باز نمک ها دارد

لایق دیدار حسن(ع)

دانید که مجنونی مجنون ز کجا بود

آن روز که او لایق دیدار حسن (ع) شد

تشنه دیدار

تشنه یک لحظه دیدار توأم؛ حال مرا

روزه داری لحظه ی افطار میفهمد فقط

حسن جان

باید برای بندگی سجده هایمان

یک مسجدی به نام « حسن جان » درست کرد

بزم مستی

ما به ذوق گریه ی مستی درین بزم آمدیم

می بده ساقی به قدر آنکه چشمی تر شود

منصب غلامی

چایی بریز و سینه زن و روضه خوان یکیست

هرکس غلام درگهتان شد عزیز شد

رخصت زیارت

از بس گناه کرده ام آقا، دگر به من

« شش گوشه » که هیچ، رخصت « مشهد » نمی دهی ؟!

ذوب در عشق علی(ع)

پشت در ... یا ته گودال ... چه فرقی دارد ؟

هرکسی ذوب علی (ع) گشت تنش می سوزد

غلط کردم

دست بالا کردنم در روضه، ای نور دو عین

معنی اش این می شود، یعنی: غلط کردم حسین (ع)

چای روضه

حاجت به جنت و می آن نیست، جام ما

یک استکان ز چایی روضه است، والسلام

شغل شریف

بی دست و پا بودم ولی زینب (س) برایم

شغل شریف نوکری را دست و پا کرد

ای تشنه لب

وقت اذان به زمزمه تکرار میکنم

از آب هم مضایقه کردند کوفیان

پی نوشت:

ماه رمضان و یاد تشنگی ارباب

یا قدیم الاحسان بحق الحسین(ع)

با ذکر حسین (ع) آمده ام دست بگیری

بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی ؟!

خضر و نجف

بنویسید به موسی که پس از عمری هجر

مُرشِدَت خضر، شده واله و حیران نجف

همچو عابس

بِکَن این جامه ی دنیا ز تنت چون عابس

سوختن در غم او را که به مُلبَس ندهند