ذکر حسین (علیه السلام)

نفسم باد صبا ، مشک فشانی با تو

همه جا پر بشود از نفسم ، ذکر حسین (ع)

معنی عشق

دارد غلط لغت نامه دهخدا

باید نوشت روبروی عشق : کربلا !

خانه ی ارباب

چرخها را زده ام آمده ام خانه ی تو

خودمانیم کسی جز تو نفهمید مرا

عیدی

کاش باشد عیدیِ عیدت همین

کربلا ، پای برهنه ، اربعین ...

همه

از « همه » دست کشیدم که تو باشی « همه » ام

با تو بودن ز « همه » دست کشیدن دارد

عطر سینه زنی

مُشک را گو برود کشک بساید زیرا

بوی عطر عرق سینه زنت را عشق است !

خدمت شاهانه

ما به جارو زدن خانه ی تو محتاجیم

تا ابد فخر بر این خدمت شاهانه کنیم

حر شویم

« حُر » کن مرا که جان من از شرم پر شده

من را که راه نیست به جمع « حبیب » ها

موی یار

یادش بخیر ... موی تو را شانه می زدم

افتاده دست شمر چرا خاطرات من ...؟!

از سر گذشت

عاشقم بر سرگذشتِ عاشقی کز سَر گذشت

چون حسین (ع) از سَر گذشت ، افسانه شد در سرگذشت

هوس چای

رَحِمةُ الله به زوّار قتیل العبرات

هر کسی کرده هوس چایی موکب، صلوات

آرزوی ما

در لیلة الرغائب و در بین روضه ها

ما آرزویمان شده کربـبـلای تو

آتش و سر

آتش خیمه همان آتش پشت در بود

سرِ بر نیزه همان زخم سر مادر بود ...

تهذیب و تذهیب

آدم شدن به جان شما وقت می برد

تهذیب نفس عاقل و تذهیب آن به عشق !

جای أشهد

به وقت مردن خود جای أشهدم گویم

« حسین (ع) أمیری و نعم الأمیر » ، می میرم

مزه نوکری

مزه نوکریت را که چشیدم گفتم :

سر این سفره نمک قدر عسل شیرین است

زائر شما

سلام می دهم و دلخوشم که فرمودید

هر آنکه در دل خود یاد ماست زائر ماست

بیچاره نقاش

من شاعرم ز روضه فقط حرف می زنم

بیچاره فرشچیان که تصویر می کشد

تا خدا خداست

سر می دهیم و منّت مردم نمی کشیم

هستیم سائلان حسین تا خدا خداست

وقف چشم ها

دو چشم داده خداوند تا که گریه کنم

یکی برای حسن (ع) ، آن یکی برای حسین (ع)