گریه بر حسین (علیه السلام)

دنیا ! به گریه کردن من خُرده ای نگیر

بعد از حسین (ع) خنده به این لب حرام شد

نقش نگار

هزار نقش برآید ز کِلکِ صُنع و یکی

به دلپذیریِ نقشِ نگارِ ما نرسد

دست به دامان حسین (علیه السلام)

پشت دستش هدف زخم ندامت گردد

هر که از دست دهد ، گوشه دامان تو را

گلدوزی

به سیمِ سوزنِ مژگان و ریشه ی رگِ دل

نموده فاطمه (س) گلدوزیِ قبایِ حسین (ع)

شیدای شش گوشه

سلیمان گر شوم ، بر تو غلام حلقه بر گوشم

بهشتا ! ناز کمتر کن ، که من شیدای شش گوشم

غزلخوانی قرآن

بر سر نیزه غزلخوانی قرآن گل کرد

درس صد معجزه بر کودکِ مریم (س) بخشید

شمع گریان

چون شمع سحرگاه مرا کشته ی خود کن

حیف است که گریان تو سر داشته باشد

قبر نوکر

ما بین صحن ساقی و صحن خودت ، امیر !

قبری برای نوکر خود در نظر بگیر

لب معشوق

چقدر روی ضریح تو جای لب مانده

نداده بوسه به اندازه ی تو معشوقی

روضه ارباب

ما حاجت خود را فقط از روضه گرفتیم

جز روضه ارباب بجوییم کجا را ؟

نوای واعطشاه

دارد نسیم ماه خدا دور می شود

کم کم نوای « وا عطشاه » میرسد به گوش ...

مستی هیئت

مطرب مستی بدیدم از در هیئت گذشت

آهی از جانش کشید و گفت مستی را ببین

دیدن و مردن

تا قیامت زین خجالت خاک بر سر می کنم

قتلگاهت دیدم اما زنده ماندم یا حسین (ع)

شهر خدا

باطن روزه رسیدن به مقام روضه است

کربلا شهر خدا و رمضان شهر خداست !

روضه دل

دارد زبانه می کشد این روضه از دلم

گودال ، تل ، عطش ، دل زینب (س) ، حرم ، حسین (ع) ...

گذر آب

بنشین بر لب جوی و گذر آب ببین

دل هر شیعه از این منظره خون می گردد

عطش افطار

یاد لب های ترک خورده ات انداخته است

دل ما را عطش لحظه ی افطار ، حسین (ع) !

ذکر افطار

« رَبَّنـــا » مال تو ای زاهد پاکیزه سرشت

دم افطار ، همین ذکرِ « حسین (ع) » ما را بس ...

روضه عطش

روضه هر موقع بخوانند « به وقت » است اما

روضه های عطشت را رمضان باید خواند

عشق است حسین (علیه السلام)

عشق یک واژه ی بی ارزش بی معنی بود

تا که یکباره خدا گفت که عشق است « حسین (ع) »