چهل متّهم

نمی خواهم بِرَنجانم دلت را بی سبب اما ...

چگونه مرگ یک مادر ، چهل تن متّهم دارد ؟!

صف جان دادن

همه در صف که پی آمدنت جان بدهند

ملک الموت خودش اول آن صف باشد !

جای در دل

از من مَرَنج گر وسط دل نِشاندَمَت

سائل عزیزِ خویش به ویرانه می برد

به پا افتاده

از همان روز که افتاد به پایش پدرش

تا به امروز به پای پدرش افتاده

38 روز تا محرم

سی و هشت روز دگر ماه غمت می آید

کل سالَم به دَرَک ، ماه مُحرّم عشق است

نقش نگار

هزار نقش برآید ز کِلکِ صُنع و یکی

به دلپذیریِ نقشِ نگارِ ما نرسد

رفتگر

می رسد با مدد فاطمه (س) آن روزی که

همه گویند به من « رفتگر صحن حسن (ع) »

به عشق محرّم

از امشبی به بعد به عشق محرّمت

چله گرفته ام که گنه کم کنم ، حسین (ع) !

پی نوشت:

چهل روز تا عزای ارباب

دست به دامان حسین (علیه السلام)

پشت دستش هدف زخم ندامت گردد

هر که از دست دهد ، گوشه دامان تو را

گلدوزی

به سیمِ سوزنِ مژگان و ریشه ی رگِ دل

نموده فاطمه (س) گلدوزیِ قبایِ حسین (ع)

شیدای شش گوشه

سلیمان گر شوم ، بر تو غلام حلقه بر گوشم

بهشتا ! ناز کمتر کن ، که من شیدای شش گوشم

گمنام

دنبال شُهرتیم و پیِ اسم و رسم و نام

غافل از اینکه فاطمه (س) « گمنام » می خرد ...

غزلخوانی قرآن

بر سر نیزه غزلخوانی قرآن گل کرد

درس صد معجزه بر کودکِ مریم (س) بخشید

در گوش نوزاد

تازه فهمیدم چرا دیوانه ات هستم چنین

خوانده در گوشم کسی قبل از اذان نام تو را

بیایی

گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر

عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت

انتظار فرج

به عالمی نفروشم دمی ز حالم را

که انتظار فرج قیمتی ترین چیز است

بازِ بسته

پلکِ این پنجره ی بسته به آن سو که تویی

گرچه شد باز ، ولی باز به دیدن نرسید

بخوان دعای فرج را

هر کجا سفره شود پهن ، کنارش نمک است

نمک سفره ی پنجشنبه دعای فرج است

شمس خراسان (علیه السلام)

شمس تبریزی اگر در دل مولانا بود

در دل ما به جز از « شمس خراسانی (ع) » نیست

دعای مجتبی (علیه السلام)

ز گنبد رضوی اینچنین ندا برخاست

که این حرم ز دعاهای مجتبی (ع) برپاست !