بیاید روضه خوان

بخوان دعای فرج را خدا کند آید

که روضه خوان غریبی و میخ در گردد

دل من

دل ندارم که به معشوق زمینی بدهم

دل من گوشه ی صحنت به خدا جامانده

مست حسین (ع)

چشم و گوش و دهن و دست شود مست اگر

بشنویم و بنویسیم و بخوانیم: « حسین (ع) »

خرج اطعام

خوشه به خوشه گندم ری بعد کشتنت

اطعام سفره های عزای تو می شوند

گندم ری

هوس گندم ری، قافله را بی سر کرد

کاش در کشور من قحطی و بی آبی بود

بی رغبتی ما

در حجاب است ز بی رغبتی ما دلدار

ورنه یوسف به خریدار نماید خود را

انگور حرم

حک شد انگور به قاموس ضریحت یعنی

حَرَمت قد همه باده خوران، مِی دارد

شراب ضریح

اسباب تکامل همه نفی است در اینجا

انگور که چسبد به ضریح تو شراب است

و ما أدراک ما علی (ع)

مردی که همسرش به ملائک ملیکه بود

باید خدا شوی که بفهمی علی (ع) که بود

مجنون

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم

گوشه ی چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم !

پرواز دل

به قصدِ طوفِ حریمی، دلم کند پرواز

کز استخوان سگش، ناز بر هما دارم

نعره مستانه

به روز حشر کِشَم نعره های مستانه

که من غلام غلامان عسگری (ع) هستم

خاک نجف

مرا که خاک نجف از الست، در نظر است

اگر به عرش رَوم، روی بر قفا دارم

مسلمان شده ی آقا

سردر قصر بهشتی دلم بنوشتند

که مسلمانِ مرامِ حسنِ عسکری ام

عشق، حسین (ع)

ای خوش آن روز که در معرکه همچون عابس

پیرهن پاره کنم نعره زنم : « عشق، حسین (ع) »

و باز اهانت ...

« أشـدّاء علی الکفّـار» ما را یادشان رفته

تو از بس «رحمـة للعـالمین» هستی، پیمبـرجان !

پی نوشت:

توهین مجله فرانسوی «شارلی ابدو» به ساحت پیامبر مکرّم اسلام(ص)

میان در و دیوار

ثلث سادات میان در و دیوار افتاد

نسل سادات به یک ضربه ی پا ریخت بهم

جای پای دلدار

ای خدا امشب چراغان کرده ام این سینه را

تا که دلدارم امام صادق (ع) آنجا پا نهد

غلامی محمد (ص)

گرچه از لطف پدروارِ علی (ع) سرشارم

هرچه دارم ز غلامی محمد (ص) دارم

حرم مادر

حرم مادر ما سینه ی ماست

پس نگویید که او بی حرم است