دست مرا رها نکن

دست مرا رها نکن و بی کسم نکن

دریاب حال زار مرا جان کربلا

زلف آشفته

آشفته می شویم چو یاد از غمش کنیم

از بس که زلف دلبر ما سخت در هم است

نمک کرببلا

کربلا خواستنم از هوسم نیست ولی

خاکتان طعم عسل داشت ، نمک گیرم کرد !

قیمه بهشتی

خود نظر می کنی انگار به دیگ

که دهد قیمه چنین بوی بهشت !

برگ زرد

برگ زردی با سماجت شاخه را چسبیده بود

دست های خویش و دامان تو ام آمد به یاد

دخیل چشمت

من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام

حضرت ارباب بی همتا ! به دادم میرسی ؟!

عطش عشق

ما تشنه ی عشقیم و شنیدیم که گفتند

رفعِ عطشِ عشق فقط نام حسین (ع) است...

روضه است

میان این همه نیزه که رو به پایین است

صدای زینب کبری (س) است می رود بالا

در آرزوی حرم

با سر همه رفتند به پابوسی بی سر

یک بی سر و پا مانده به امید اشاره

انگشترها

پدر انگشترش را هدیه داد و آیه نازل شد

پسر انگشتر و انگشت داد و کرد تفسیرش ...

دیر آمدی

آمدی باران، و لیکن قرن ها دیر آمدی

کاش در ظهر عطش یک نم به صحرا میزدی ...

پی نوشت:

ایران میبــارد...

رزق سال ما

رزق آب و نان ما دست حسین (ع) است و علی (ع)

سالها خوردیم آب کربلا، نان نجف

پابست حسین (ع)

دل بر سر زلف پسر فاطمه (س) بستیم

پابست حسینـیم، توکلت علی الله ...

تعظیم

تعظیم می کنم به تو و پرچمت، حسین (ع)

این قـد به پیش غیر شما تـا نمی شود

روضه ناخوانده

تا ابد هم که بخوانند همه مرثیه ات

باز هم روضه ی ناخوانده به عالم داری

امسال هم گذشت...

سینه زنی که سینه اش از سینه شد کبود

امسال هم گذشت و حرم روزی اش نبود ...

می میرم اگر

من اگر کرببـلایت نروم میـمیرم

به همان صورت خاکی ابالفضـل (ع) قسم ...

زنده می شوم

بین نماز میّت خود هم پی تو ام

من زنده می شوم تو بیایی عزای من

آفتاب

خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار

در خون نشست تا قد و بالای آفتـاب

اشک شیرین

نیشکر با هرچه شیرینی که دارد بی شک از

شوری اشک میان روضه کم شیرین تر است ...