کفران نعمت

وقتی که چای روضه مرا مست میکند

کفران نعمت است به پیمانه لب زنم

رمضان یا محرم

از بس که روزه را به غلط روضه خوانده ام

هی فکر میکنم رمضان هم محرم است ...

چای بعد از روضه

بی جهت دنبال برهان و کلام و منطقیم

چای بعد از روضه کافر را مسلمان میکند !

دریاب

ز معصیت سیه است روی نوکرت ارباب

بیا و بار دگر روسیاه را دریاب

فوق جنون

مجنون به نصیحتِ دلم آمده است

بنگر به کجا رسیده دیوانگی ام !

بدمستی

هشتاد ضربه حکم حقیری است برای من

دارم بزن که مستی ام از حد گذشته است

مِیِ چای

یک زمانی پیر مستی خورد چای روضه ات

توبه کرد و گفت : به به ! می نمینوشم دگر

کفش جفت کن

هرکس به عشق هیئت تو کرده نوکری

من کفش جفت میکنم و مست و سرخوشم

نمکدان حسین(ع)

این نمکدان حسین(ع) جنس عجیبی دارد

هر چقدر میشکنیم باز نمک ها دارد

منصب غلامی

چایی بریز و سینه زن و روضه خوان یکیست

هرکس غلام درگهتان شد عزیز شد

ذوب در عشق علی(ع)

پشت در ... یا ته گودال ... چه فرقی دارد ؟

هرکسی ذوب علی (ع) گشت تنش می سوزد

غلط کردم

دست بالا کردنم در روضه، ای نور دو عین

معنی اش این می شود، یعنی: غلط کردم حسین (ع)

ای تشنه لب

وقت اذان به زمزمه تکرار میکنم

از آب هم مضایقه کردند کوفیان

پی نوشت:

ماه رمضان و یاد تشنگی ارباب

یا قدیم الاحسان بحق الحسین(ع)

با ذکر حسین (ع) آمده ام دست بگیری

بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی ؟!

همچو عابس

بِکَن این جامه ی دنیا ز تنت چون عابس

سوختن در غم او را که به مُلبَس ندهند

در تشنگی رمضان

مادرم کرده سفارش که بگو اول ماه

بأبی أنت و امی یا اباعبدالله (ع)

وعده ما

دو سه شب بدمستی، حال خوشی داد به ما

وعده ی بعدی ما شارع بین الحرمین...

دست توسل

تنها نه به سویش شده فطرس متوسل

خلق دو جهان دست به دامان حسین(ع) است

پی نوشت:

میلاد حضرت اباعبدالله الحسین(ع) مبارک باد

خبر آمد

تازه میخواست دلم سرخوش مبعث گردد

خبر آمد که حسین بن علی(ع) راهی شد

تو عزتم دادی

تعجبم... تو کجا؟ این حقیر ساده کجا؟

همیشه گفته ام: آقا ! تو عزتم دادی...