سقای تشنه

بی‌قرار از دیدن سقای تشنه پیش آب

اشک‌ریزان تا قیامت روزه‌دارم کربلا !

مولای فضیلت

نذر چشمان تو کردم این دل بی ادعا را

گوشه ی چشمی به من کن ، ای فضیلت را تو مولا

دست ها

دستت به روی خاک و همه دست میزنند

در این میان منم که دودستی به سر زنم

پی نوشت:

زبانحال امام حسین (علیه السلام) با حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام)

دَمِ عباس (علیه السلام)

با نفس های تو هر مرده دلی زنده شود

ای دَمِ تو دَمِ صد حضرت عیسی (ع) ، عباس (ع) !!

حضرت عشق

عاصی و بی سر و پا بوده ام و معترفم

حضرت عشق ، علمدار (ع) ، مرا آدم کرد

عطر صحن علمدار

نفس که میکشم انگار بوی کرببلاست

هوای صحن ابوالفضل (ع) مستمان کرده

تیرباران

نیزه زار آمده ام یا تو پر از نیزه شدی ؟!

تیرباران که شدی یاد حسن (ع) افتادم ...

پی نوشت:

زبانحال امام حسین (علیه السلام) با علمدار کربلا (علیه السلام)

روضه العباس (علیه السلام)

گفتمش : شیرین ترین حالی که داری چیست ای عین و بصر ؟

گفت : إجلس ، روضة العباس (ع) احلی مِن عسل ...

آواره ی علمدار (علیه السلام)

ارمنی یک بار رو زد حاجت خود را گرفت

خوش به حال ما که عمری در پی ات آواره ایم

محراب ابرو

ابرویت بس که شبیه است به محراب نماز

هرکه آمد به تماشای تو در سجده فتاد

شق القمر

ابروی ترک خورده ی عباس (ع) ، خدایا !

شق القمر از لشکر ابلیس بعید است

دریا

به دریا پا نهاد و خشک لب بیرون شد از دریا

مروّت بین ، جوانمردی نگر ، غیرت تماشا کن

محراب ابرو

ابروی دیدنیِ قمر هست و بی جهت

سرگرم چند کاشی محراب مانده ایم !

آغوش عمو

دیشب سرِ نی فقط سَرَت را دیدم

آغوش تو را چه کار کردند، عمو ... ؟!

هلال های ماه

تصمیم عشق بود که شمشیرهای ظهر

از ماه تو هزار هلال آفریده اند !

ساقی

تو، ابر و جمع آدمیان لاله های دشت

ساقی سبو به دست و خماران به التماس

تشنه عشق علمدار

برگرد که این قافله را بیم عطش نیست

ما تشنه لب عشق تو هستیم علمدار

سقایی

در عقل نمی گنجد این نکته که در عالم

لب تشنه کسی ماند با منصب سقایی

هدیه علمدار

نیست کم قدر تر از تذکره ی کرببلا

مشهدی را که « علمدار » کند هدیه به ما

پی نوشت:

تقدیم به بروبچه های هیئت جوانان علمدار

غرق علمدار

دم افطار که بی تاب تر و تشنه ترم

می شوم غرق علمدار... عمو... آب... حرم