خیر کثیر

ساده و خلوت ، ولی خیرِ کثیر عالم است

روضه های خانگی و جمع و جور مجتبی (ع)

زائر آخر ماه صفر

اربعین کرببلایی نشدم اما کاش

آخر ماه صفر زائر مشهد باشم

مظلوم حسن جان (علیه السلام)

نمی دانم چه سری دارد این نام مسیحایی

« حسن (ع) » می خوانم و دیوار و در « مظلوم » می گویند

خون گریه

اشک محرّم و صفرم جای خود ، ولی

« خون گریه » را برای « حسن جان (ع) » گذاشتم

تفاوت کربلا و مدینه

شک ندارم بینِ خیلِ زائرانِ کربلا

فاطمه (س) گریانِ تنهائیِ قبرِ مجتبی (ع) است

دچار کربلا

نه کعبه ، عالم امکان همه دچارِ حسین (ع)

حسینِ فاطمه (س) تنها دچارِ کرببلا !

رخصت کربلا

هزار سال کند عمر ، باز ناکام است

کسی که رخصت رفتن به کربلا نگرفت

جاماندی ولی ...

نکند فکر کنی بی سر و پایی ای دوست

شهر پُر فتنه ی ما سینه‌زنی می‌خواهد

ای زائر

آهسته قدم بزن ، خدا می داند

جا مانده دلی به زیر پایت زائر ...

رحمی نما

چون ابر در فراق تو خون گریه می کنند

رحمی نما به حال زیارت نرفته ها

پابرهنه میروم ...

کربلایت سهم ما بد ها نشد این اربعین

پابرهنه می روم سمتی که بغضم بشکند

خواب حرم

با من چه کرده است گناهانِ بیشمار

حتی میان خواب ، حرم را ندیده ام

رفت از دستم

کار دستم داد آخر قلب ناپاکم ، حسین (ع) !

اربعین ، پای پیاده ، رفت از دستم که رفت ...

جای شما خالی است

رحمت به روح صائب شیرین سخن که گفت:

عالم پُر است از تو و خالی است جای تو ...

أبکی عَلَی الحَسَن (علیه السلام)

أبکی عَلَی الحَسَن (ع) که رسول خدا (ص) بگفت :

هر کس که گریه بر حَسَنم کرد فائز است

دنیای من : حسن (علیه السلام)

دنیاست خاک و هیچ ندارم به غیر دوست

دنیا سوای نامِ « حسن (ع) » دل بریدنی است

شهیدان حسن (علیه السلام)

کاش هاتف به ندایی بنوازد ما را

در صف حشر : « کجایند شهیدان حسن (ع) ... ؟ »

روضه ی هفتم صَفر

ما را بسوخت روضه ی شام بلا ، ولی

باید برای هفت صَفَر خون بپا کنیم

پی نوشت:

هفتم صفر ، شهادت امام حسن مجتبی (ع)

طفل والامقام

هرگز مگو رقیه (س) بُوَد خردسال و طفل

بی بی قبولِ توبه ی حوّا و آدم (ع) است !

پنجِ صَفر

چند روزی است غمی سخت دلم را برده

هاتفی داد ندا : پنجِ صَفر نزدیک است...