دیوانه ی حسین (علیه السلام)

هر کسی دیوانه ی عشقت نشد عاقل نشد

غیرِ نوکرهایت آقا ، « کُلُّهُم لا یَعقِلون »

به نام جنون

رحمت به آن کسی که به من یاد داد و گفت:

وا کن دو لب به نام جنون و بگو « حسین (ع) »

مجنون عشق تو

حاصل عقل بُوَد عشق و ، جنون میوه ی اوست

هر که از عشق تو دیوانه نشد عاقل نیست

کویِ حسین (علیه السلام)

زاهد به ره کعبه و راهب به سوی دیر

اما منِ مجنون هوسم کویِ حسین (ع) است

تهذیب و تذهیب

آدم شدن به جان شما وقت می برد

تهذیب نفس عاقل و تذهیب آن به عشق !

زلف آشفته

آشفته می شویم چو یاد از غمش کنیم

از بس که زلف دلبر ما سخت در هم است

عطش عشق

ما تشنه ی عشقیم و شنیدیم که گفتند

رفعِ عطشِ عشق فقط نام حسین (ع) است...

بی سر و پایم

میخانه دگر جای منِ بی سر و پا نیست

بگذار به پشت درِ میخانه بمیرم

دیوانه

مجنون حسینیم و سر از پا نشناسیم

دیوانگی ما به کسی ربط ندارد !

مجنون

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم

گوشه ی چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم !