به عشق تو

پشت کردم به گناه ، پاک شوم در رمضان
همه ترکم بکنند عیب ندارد ، تو بمان !

سقای تشنه

بی‌قرار از دیدن سقای تشنه پیش آب

اشک‌ریزان تا قیامت روزه‌دارم کربلا !

دیدار ماه

تشنه‌ی یک لحظه دیدار تو ام ، حال مرا

روزه‌داری لحظه‌ی افطار میفهمد فقط

قیاس

لب تشنگی از حرمت و حرمان دو مقام است

یک روزِ محرّم نشود این رمضان ها

افطار آخر

شاید نباشیم و نباشی سال های بعد

با اشک بردار آخرین خرما و نانت را

جوشن کبیر

آغوش وا کن از همه سو تیر می زنند

ای جثه ی صغیر مرا جوشن کبیر

امیدوار

بازآ که در فراق تو چشم امیدوار

چون گوش روزه دار بر « الله اکبر » است

در انتظار محرم

رمضان می گذرد با همه زیبایی ها

ای اجل ! داغ محرّم به دلم نگذاری ...

شهر خدا

باطن روزه رسیدن به مقام روضه است

کربلا شهر خدا و رمضان شهر خداست !

عطش افطار

یاد لب های ترک خورده ات انداخته است

دل ما را عطش لحظه ی افطار ، حسین (ع) !

لذت

لذت روزه ی ماه رمضان جای خودش

اربعین ، کرببلا ، پای پیاده عشق است

روضه ی روزه

روزه ی من از برایم گشته هر دم روضه ای

چون عطش گیرم فقط یاد علی اصغر (ع) کنم

ذکر افطار

« رَبَّنـــا » مال تو ای زاهد پاکیزه سرشت

دم افطار ، همین ذکرِ « حسین (ع) » ما را بس ...

روضه عطش

روضه هر موقع بخوانند « به وقت » است اما

روضه های عطشت را رمضان باید خواند

گنهکار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنهکار کجاست؟

طفل مسافر

تکلیف نشد روزه به « طفل » و به « مسافر »

ای « طفل مسافر » تو چرا آب نخوردی ... ؟!

عطش روزه

یک عمر اگر روزه بگیریم و بگیرید و بگیرند

همتا نشود با عطش خشک دهان علی اصغر (ع)

العی العفو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست

نه که یک مرتبه، بسیار الهی العفو

بزم مستی

ما به ذوق گریه ی مستی درین بزم آمدیم

می بده ساقی به قدر آنکه چشمی تر شود

یا قدیم الاحسان بحق الحسین(ع)

با ذکر حسین (ع) آمده ام دست بگیری

بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی ؟!