بی سر و پایم

میخانه دگر جای منِ بی سر و پا نیست

بگذار به پشت درِ میخانه بمیرم

نماز عاشورا

نازم به شهادت حسین بن علی (ع)

از جان بگذشت، از نمازش نگذشت

قیامت ارباب

خوف محشر از کسی باشد که او بی صاحب است

صاحب ما در قیامت هم قیامت می کند

سینه زن کرببلا

دیوانه ای از روضه گذر کرد و به خود گفت:

دیوانه تر از سینه زن کرببـلا نیست

در طلبش

قرن ها نسل به نسل آمد و من دست به دست

سنگ بر سر زده، گشتم همه جا در طلبش

سری به نیزه

رحل تو را شکسته و از نیزه ساختند

اینک به جای دوش نبی منبر تو را

نمک روضه

زندگی بی نمک روضه ی تو شیرین نیست

نمک شور تو بر کوه شکر نفروشم

دیوانه

مجنون حسینیم و سر از پا نشناسیم

دیوانگی ما به کسی ربط ندارد !

قرآنِ خون

روی زیبای تو قرآن، نِگَهَت سوره ی حمد

گیسویت سوره ی والیل، و لبت آیه ی نور

ارادت

سر شکستن، هروله، لطمه زدن، مستی ماست

ما در این مستی به شه عرض ارادت می کنیم

دل من

دل ندارم که به معشوق زمینی بدهم

دل من گوشه ی صحنت به خدا جامانده

مست حسین (ع)

چشم و گوش و دهن و دست شود مست اگر

بشنویم و بنویسیم و بخوانیم: « حسین (ع) »

خرج اطعام

خوشه به خوشه گندم ری بعد کشتنت

اطعام سفره های عزای تو می شوند

گندم ری

هوس گندم ری، قافله را بی سر کرد

کاش در کشور من قحطی و بی آبی بود

مجنون

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم

گوشه ی چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم !

پرواز دل

به قصدِ طوفِ حریمی، دلم کند پرواز

کز استخوان سگش، ناز بر هما دارم

عشق، حسین (ع)

ای خوش آن روز که در معرکه همچون عابس

پیرهن پاره کنم نعره زنم : « عشق، حسین (ع) »

کلب الحسین (ع)

ای کهفیان مرا چو سگی در حرم برید

امشب « حسین حسین » نکنم هار می شوم

قلدر محل

دیدم به درب مجلستان قلدر محل

کفشان نوکران تو را جفت می کند

شستن گناه

به غیر بارش اشک غمت، دگر چیزی

سیاه نامه ی ما را توان بشوید؟ نــــه