باور

من باورم شده که فدای تو میشوم

باور مکن که بگذرم از باورم حسین (ع) ...

شیشه عطر

پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر

چون شیشه ی عطری که سرش گم شده باشد

شب قدر خدا

یک شب قدر خدا دارد و آن هم زهراست

به خدا این دو سه شب جنبه تشریفات است

پی نوشت:

شب های قدر گذشت

مست علی

صد و ده بار « علی » گفتم و غوغایی شد

بی سبو مست شدن لذت دیگر دارد

امیدم به محرم

هر آنچه بود گذشت از فضیلت شب قدر

امید ما به شب اول محرّم توست

قدر گذشت و من

گذشت این سه شب قدر و دست من خالی است

دو چشم من به دو دست کریم ارباب است

حرم یعنی

حرم یعنی: کسی در شهر خود سر میکند اما

دلش در کوچه های دور مشهد مانده آواره

مست کوی حسین(ع)

من شبی مست شدم در گذر کوی حسین (ع)

عشق ارباب مرا شهره ی بازارم کرد

بی یار

و خدا خواست که یعقوب نبیند یک عمر!

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد ؟!

قرآن به سر

قرآن به سر بگیر مگر حس کنی دمی

نیزه چقدر گریه برای حسین (ع) کرد

قاتل من

ابن ملجم به خیالش که مرا کشت، ولی

قاتل اصلی من، ضرب در و مسمار است

عطر حرم

نفس باد صبا مشک فشان هم بشود

باز عطر حرمت رونق عطاری هاست

تار عبای مرتضی (ع)

عرض صراط می شود پهن تر از درازی اش

گر که به او وصل شود تار عبای مرتضی (ع)

سجده شیطان

به جای حضرت آدم اگر علی (ع) می بود

هزار مرتبه شیطان به سجده می افتاد ...

ملک سلیمان

تمام ملک سلیمان در آن نگینی بود

که در رکوع نمازش علی (ع) به مسکین داد

داغ تو

داغ تو داغ اعظم است تحمل نمیشود

در حیرتم چگونه قد نیزه تا نشد

ذکر اباعبدالله

بعد « لا حول و لا قوة الا بالله »

وحی شد گفتن یک عمر « اباعبدالله »

کعبه، خادم شود

با پرده اش ضریح تو را پاک میکند

یک بار اگر که کعبه شود خادم نجف

ایمان، علی(ع) است

بی علی هرگز نشاید دم ز دینداری زدن

کل ایمان را کسی دارد که ایمانش « علی (ع) » است

نام علی(ع)

بردن نام شما سجده واجب دارد

اختلاف فقها بر سر القاب شماست