نوکری مجتبی (علیه السلام)

وقتی حسین (ع) دور و برش را شلوغ دید

من را به شغل نوکری « مجتبی (ع) » نوشت ...

اهل ایرانم

اهل ایرانم و در قرن یکم مانده دلم

این چنین ما همه سلمانِ امام حسنـیم (علیه السلام)

دیدن و مردن

تا قیامت زین خجالت خاک بر سر می کنم

قتلگاهت دیدم اما زنده ماندم یا حسین (ع)

عکس گنبد

روزی رسد که میزنم ای بانی کرم

در گوشه ی اتاق خودم عکس گنبدت ...

شهر خدا

باطن روزه رسیدن به مقام روضه است

کربلا شهر خدا و رمضان شهر خداست !

مست حسن (علیه السلام)

فرموده اند هرچه که مستت کند حرام !

تکلیف ما و ذکر « حسن جان (ع) » چه می شود ؟!

تیرباران

نیزه زار آمده ام یا تو پر از نیزه شدی ؟!

تیرباران که شدی یاد حسن (ع) افتادم ...

پی نوشت:

زبانحال امام حسین (علیه السلام) با علمدار کربلا (علیه السلام)

دوستی علی (علیه السلام)

آن را که دوستی علی (ع) نیست ، کافر است

گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش

وصی نبی (صل الله علیه و آله)

سعدیا ! شرمی بدار ، آخر چه می ترسی ، بگو

نیست بعد مصطفی (ص) مولای ما الا علی (ع)

روضه دل

دارد زبانه می کشد این روضه از دلم

گودال ، تل ، عطش ، دل زینب (س) ، حرم ، حسین (ع) ...

کیست علی (علیه السلام) ؟!

آدم که نه ... خدا ؟ که نه ... پس کیست این علی (ع)

آخر بشر که همسر کوثر (س) نمی شود !!

عذاب

گر قرار است بسوزم ، بزن آتش اما

جلوی قاتل ارباب عذابم نکنی ...

گذر آب

بنشین بر لب جوی و گذر آب ببین

دل هر شیعه از این منظره خون می گردد

عطش افطار

یاد لب های ترک خورده ات انداخته است

دل ما را عطش لحظه ی افطار ، حسین (ع) !

ساقی مستان

من آن مستم که حتی از خماری گر بمیرد هم

ز دست هیچ کس غیر از علی (ع) ساغر نمی گیرد

لذت

لذت روزه ی ماه رمضان جای خودش

اربعین ، کرببلا ، پای پیاده عشق است

روضه ی روزه

روزه ی من از برایم گشته هر دم روضه ای

چون عطش گیرم فقط یاد علی اصغر (ع) کنم

بیت الحسن (علیه السلام)

سر در خانه ام ای کاش چنین حک می شد :

اهل این خانه ز خُدام حریم حسن (ع) اند ...

ذکر افطار

« رَبَّنـــا » مال تو ای زاهد پاکیزه سرشت

دم افطار ، همین ذکرِ « حسین (ع) » ما را بس ...

روضه عطش

روضه هر موقع بخوانند « به وقت » است اما

روضه های عطشت را رمضان باید خواند