دچار کربلا

نه کعبه ، عالم امکان همه دچارِ حسین (ع)

حسینِ فاطمه (س) تنها دچارِ کرببلا !

رخصت کربلا

هزار سال کند عمر ، باز ناکام است

کسی که رخصت رفتن به کربلا نگرفت

جاماندی ولی ...

نکند فکر کنی بی سر و پایی ای دوست

شهر پُر فتنه ی ما سینه‌زنی می‌خواهد

ای زائر

آهسته قدم بزن ، خدا می داند

جا مانده دلی به زیر پایت زائر ...

رحمی نما

چون ابر در فراق تو خون گریه می کنند

رحمی نما به حال زیارت نرفته ها

پابرهنه میروم ...

کربلایت سهم ما بد ها نشد این اربعین

پابرهنه می روم سمتی که بغضم بشکند

خواب حرم

با من چه کرده است گناهانِ بیشمار

حتی میان خواب ، حرم را ندیده ام

رفت از دستم

کار دستم داد آخر قلب ناپاکم ، حسین (ع) !

اربعین ، پای پیاده ، رفت از دستم که رفت ...

جای شما خالی است

رحمت به روح صائب شیرین سخن که گفت:

عالم پُر است از تو و خالی است جای تو ...

أبکی عَلَی الحَسَن (علیه السلام)

أبکی عَلَی الحَسَن (ع) که رسول خدا (ص) بگفت :

هر کس که گریه بر حَسَنم کرد فائز است

دنیای من : حسن (علیه السلام)

دنیاست خاک و هیچ ندارم به غیر دوست

دنیا سوای نامِ « حسن (ع) » دل بریدنی است

شهیدان حسن (علیه السلام)

کاش هاتف به ندایی بنوازد ما را

در صف حشر : « کجایند شهیدان حسن (ع) ... ؟ »

روضه ی هفتم صَفر

ما را بسوخت روضه ی شام بلا ، ولی

باید برای هفت صَفَر خون بپا کنیم

پی نوشت:

هفتم صفر ، شهادت امام حسن مجتبی (ع)

طفل والامقام

هرگز مگو رقیه (س) بُوَد خردسال و طفل

بی بی قبولِ توبه ی حوّا و آدم (ع) است !

پنجِ صَفر

چند روزی است غمی سخت دلم را برده

هاتفی داد ندا : پنجِ صَفر نزدیک است...

بیاید ببیند

کو سلیمان (ع) تا ببیند میکُنی در موجِ خون

دست و انگشتر عطا ؛ یا لیتَنا کنّا مَعَک

غریب ، حسین (علیه السلام)

به طوس رفتم و ناله زدم : « غریب! غریب! »

ندا رسید ز سوی رضا (ع) : « حسین ؛ حسین (ع) »

ستون آخر

من فقط یک آرزو دارم که آن هم اربعین

سجده ی شکری کنم پای ستون آخرین

صراط کربلا

نذر کردم دور تسبیحی بخوانم اهدنا

تا صراطم اربعین افتد به سمت کربلا

موسای اربعین

مادری کودک خود را به سبد اندازد

تا که در راه حرم ، حضرت موسی (ع) گردد