غرق علمدار

دم افطار که بی تاب تر و تشنه ترم

می شوم غرق علمدار... عمو... آب... حرم

فوق جنون

مجنون به نصیحتِ دلم آمده است

بنگر به کجا رسیده دیوانگی ام !

بدمستی

هشتاد ضربه حکم حقیری است برای من

دارم بزن که مستی ام از حد گذشته است

مدح تو

کافری آمد حرم تنها تماشایت کند

وقت برگشتن ز مدح تو فقط هو میکشید

العی العفو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست

نه که یک مرتبه، بسیار الهی العفو

روضه سفره افطار

نه چایی و نه غذا و نه نان و آب خنک !!!

کنار سفره ی افطار روضه می چسبد ...

مِیِ چای

یک زمانی پیر مستی خورد چای روضه ات

توبه کرد و گفت : به به ! می نمینوشم دگر

نوکران زینب(س)

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

حتماً کنیز و پیرغلامان زینبند

کفش جفت کن

هرکس به عشق هیئت تو کرده نوکری

من کفش جفت میکنم و مست و سرخوشم

ماه بنی هاشم

در خم طره موی تو عجب غوغائیست

هر که آمد به تماشا به نمازش نرسید

فضل امیرالمومنین(ع)

هر کسی فضل تو را داند، تو را خواند خدا

تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها

نمکدان حسین(ع)

این نمکدان حسین(ع) جنس عجیبی دارد

هر چقدر میشکنیم باز نمک ها دارد

لایق دیدار حسن(ع)

دانید که مجنونی مجنون ز کجا بود

آن روز که او لایق دیدار حسن (ع) شد

تشنه دیدار

تشنه یک لحظه دیدار توأم؛ حال مرا

روزه داری لحظه ی افطار میفهمد فقط

حسن جان

باید برای بندگی سجده هایمان

یک مسجدی به نام « حسن جان » درست کرد

بزم مستی

ما به ذوق گریه ی مستی درین بزم آمدیم

می بده ساقی به قدر آنکه چشمی تر شود

منصب غلامی

چایی بریز و سینه زن و روضه خوان یکیست

هرکس غلام درگهتان شد عزیز شد

رخصت زیارت

از بس گناه کرده ام آقا، دگر به من

« شش گوشه » که هیچ، رخصت « مشهد » نمی دهی ؟!

ذوب در عشق علی(ع)

پشت در ... یا ته گودال ... چه فرقی دارد ؟

هرکسی ذوب علی (ع) گشت تنش می سوزد

غلط کردم

دست بالا کردنم در روضه، ای نور دو عین

معنی اش این می شود، یعنی: غلط کردم حسین (ع)