قرآنِ خون

روی زیبای تو قرآن، نِگَهَت سوره ی حمد

گیسویت سوره ی والیل، و لبت آیه ی نور

ارادت

سر شکستن، هروله، لطمه زدن، مستی ماست

ما در این مستی به شه عرض ارادت می کنیم

بیاید روضه خوان

بخوان دعای فرج را خدا کند آید

که روضه خوان غریبی و میخ در گردد

عشق زینب (س)

جنّت و حور و بهشت ارزانی زاهد بود

ما به کاسه لیسی زینب (س) قناعت می کنیم

دل من

دل ندارم که به معشوق زمینی بدهم

دل من گوشه ی صحنت به خدا جامانده

مست حسین (ع)

چشم و گوش و دهن و دست شود مست اگر

بشنویم و بنویسیم و بخوانیم: « حسین (ع) »

خرج اطعام

خوشه به خوشه گندم ری بعد کشتنت

اطعام سفره های عزای تو می شوند

گندم ری

هوس گندم ری، قافله را بی سر کرد

کاش در کشور من قحطی و بی آبی بود

بی رغبتی ما

در حجاب است ز بی رغبتی ما دلدار

ورنه یوسف به خریدار نماید خود را

زائر کوی فاطمه (س)

زائرت چون زائر زهرا (س) بود در رسم عشق

ای که بوی فاطمه (س) آید ز خاک کوی تو

سنگ مزار

از جنس سنگ نیست، از اشک ملائک است

آن سنگ که برای تو سنگ مزار شد

انگور حرم

حک شد انگور به قاموس ضریحت یعنی

حَرَمت قد همه باده خوران، مِی دارد

شراب ضریح

اسباب تکامل همه نفی است در اینجا

انگور که چسبد به ضریح تو شراب است

و ما أدراک ما علی (ع)

مردی که همسرش به ملائک ملیکه بود

باید خدا شوی که بفهمی علی (ع) که بود

مجنون

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم

گوشه ی چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم !

پرواز دل

به قصدِ طوفِ حریمی، دلم کند پرواز

کز استخوان سگش، ناز بر هما دارم

خاک نجف

مرا که خاک نجف از الست، در نظر است

اگر به عرش رَوم، روی بر قفا دارم

مسلمان شده ی آقا

سردر قصر بهشتی دلم بنوشتند

که مسلمانِ مرامِ حسنِ عسکری ام

تشنه عشق علمدار

برگرد که این قافله را بیم عطش نیست

ما تشنه لب عشق تو هستیم علمدار

عشق، حسین (ع)

ای خوش آن روز که در معرکه همچون عابس

پیرهن پاره کنم نعره زنم : « عشق، حسین (ع) »