آدم باشیم

خواستم باغِ رُخَش را ، به ادب داد پیام :

« به فلانی برسانید که آدم باشد »

دیدار ماه

تشنه‌ی یک لحظه دیدار تو ام ، حال مرا

روزه‌داری لحظه‌ی افطار میفهمد فقط

شادی من

مرا بدون تو حالی برای شادی نیست

شبیه بچه یتیمان به وقت روزِ پدر

ندیده عاشق شدن

در حیرتم که عشق از آثارِ دیدن است

ما کورها، ندیده چرا عاشقت شدیم؟!

دعای خسته دلان

یا رب ! دعای خسته دلان مستجاب کن

اشکی بده که راه فرج باز می کند

کار گدایی

کار اگر غیر گدایی ز در خیمه ی توست

راضی ام من همه ی عمر به بیکار شدن

باران رحمت

ببار ای جاری هموار ! ای باران بی پایان !

به دیدار تو تا کی این زمین پیر خواهند ماند ؟!

بیایی

گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر

عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت

انتظار فرج

به عالمی نفروشم دمی ز حالم را

که انتظار فرج قیمتی ترین چیز است

بازِ بسته

پلکِ این پنجره ی بسته به آن سو که تویی

گرچه شد باز ، ولی باز به دیدن نرسید

دیدن

دیده را فایده آن است که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی را

خط به خطا

ما مشقِ غمِ عشقِ تو را خوش ننوشتیم

اما تو بکش خط به خطای همه ی ما

پس کی ؟

از قول من به حضرت حافظ بگو صبا :

پس کی تمام می شود این انتظار من ؟

طواف ما

گرچه ما لکه ننگیم و مضافیم همه

دور سجاده تو گرم طوافیم همه

صحن گلستان

یک صبحدم به صحن گلستان گذشته ای

شبنم هنوز بر رخ گل آب می زند ...

قرآنِ رویَت

نه تنها چشمهایت سوره ی والشمس می خوانند

به المیزان قسم تفسیر یوسف می کند رویت

بی رغبتی ما

در حجاب است ز بی رغبتی ما دلدار

ورنه یوسف به خریدار نماید خود را