غم ارباب

شادی هر دو جهانم به خدا از غم توست

غم تو می برد از دل همه ی غم ها را

سه لفظ

گر عشق تو رنگ غم نمی داد به دل

« عشق » و « غم » و « دل » سه لفظ بی معنا بود

زخم و مرهم

ایمان به دست یاری تو دارم و خوشم

پس زخم هدیه کن که مرا مرهمت خوش است

خدای حسین (علیه السلام)

نشناخت بی حسین (ع) ، خدا را کسی به حق

در جمله ماسوا نه خدا ، جز خدای اوست

بیاید ببیند

کو سلیمان (ع) تا ببیند میکُنی در موجِ خون

دست و انگشتر عطا ؛ یا لیتَنا کنّا مَعَک

نقش نگار

هزار نقش برآید ز کِلکِ صُنع و یکی

به دلپذیریِ نقشِ نگارِ ما نرسد

دست به دامان حسین (علیه السلام)

پشت دستش هدف زخم ندامت گردد

هر که از دست دهد ، گوشه دامان تو را

عشق است حسین (علیه السلام)

عشق یک واژه ی بی ارزش بی معنی بود

تا که یکباره خدا گفت که عشق است « حسین (ع) »

ذکر حسین (علیه السلام)

نفسم باد صبا ، مشک فشانی با تو

همه جا پر بشود از نفسم ، ذکر حسین (ع)

همه

از « همه » دست کشیدم که تو باشی « همه » ام

با تو بودن ز « همه » دست کشیدن دارد

مزه نوکری

مزه نوکریت را که چشیدم گفتم :

سر این سفره نمک قدر عسل شیرین است

بیچاره نقاش

من شاعرم ز روضه فقط حرف می زنم

بیچاره فرشچیان که تصویر می کشد

تا خدا خداست

سر می دهیم و منّت مردم نمی کشیم

هستیم سائلان حسین تا خدا خداست

و مادرم

رحمت به مادرم که مرا مجلس تو برد

این شوق نوکری اثر شیر مادر است

پابست حسین (ع)

دل بر سر زلف پسر فاطمه (س) بستیم

پابست حسینـیم، توکلت علی الله ...

تعظیم

تعظیم می کنم به تو و پرچمت، حسین (ع)

این قـد به پیش غیر شما تـا نمی شود

روضه ناخوانده

تا ابد هم که بخوانند همه مرثیه ات

باز هم روضه ی ناخوانده به عالم داری

زنده می شوم

بین نماز میّت خود هم پی تو ام

من زنده می شوم تو بیایی عزای من

در طلبش

قرن ها نسل به نسل آمد و من دست به دست

سنگ بر سر زده، گشتم همه جا در طلبش

قرآنِ خون

روی زیبای تو قرآن، نِگَهَت سوره ی حمد

گیسویت سوره ی والیل، و لبت آیه ی نور