لب معشوق

چقدر روی ضریح تو جای لب مانده

نداده بوسه به اندازه ی تو معشوقی

روضه ارباب

ما حاجت خود را فقط از روضه گرفتیم

جز روضه ارباب بجوییم کجا را ؟

بارش چشم

اشک چشمم بارشی بی منتهاست

ابتدایش « مشهد » است و انتهایش « کربلا »

به جای فطریه

گدای کوی تو ام ، عید فطر نزدیک است

به جای فطریه یک کربلا بده آقا

نوای واعطشاه

دارد نسیم ماه خدا دور می شود

کم کم نوای « وا عطشاه » میرسد به گوش ...

مستی هیئت

مطرب مستی بدیدم از در هیئت گذشت

آهی از جانش کشید و گفت مستی را ببین

دیدن و مردن

تا قیامت زین خجالت خاک بر سر می کنم

قتلگاهت دیدم اما زنده ماندم یا حسین (ع)

شهر خدا

باطن روزه رسیدن به مقام روضه است

کربلا شهر خدا و رمضان شهر خداست !

روضه دل

دارد زبانه می کشد این روضه از دلم

گودال ، تل ، عطش ، دل زینب (س) ، حرم ، حسین (ع) ...

گذر آب

بنشین بر لب جوی و گذر آب ببین

دل هر شیعه از این منظره خون می گردد

عطش افطار

یاد لب های ترک خورده ات انداخته است

دل ما را عطش لحظه ی افطار ، حسین (ع) !

لذت

لذت روزه ی ماه رمضان جای خودش

اربعین ، کرببلا ، پای پیاده عشق است

ذکر افطار

« رَبَّنـــا » مال تو ای زاهد پاکیزه سرشت

دم افطار ، همین ذکرِ « حسین (ع) » ما را بس ...

روضه عطش

روضه هر موقع بخوانند « به وقت » است اما

روضه های عطشت را رمضان باید خواند

عشق است حسین (علیه السلام)

عشق یک واژه ی بی ارزش بی معنی بود

تا که یکباره خدا گفت که عشق است « حسین (ع) »

خیر روضه و چای

دلتنگ چای روضه و بی میل زمزمم

خیری اگر که هست از این روضه دیده ام

ذکر حسین (علیه السلام)

نفسم باد صبا ، مشک فشانی با تو

همه جا پر بشود از نفسم ، ذکر حسین (ع)

معنی عشق

دارد غلط لغت نامه دهخدا

باید نوشت روبروی عشق : کربلا !

خانه ی ارباب

چرخها را زده ام آمده ام خانه ی تو

خودمانیم کسی جز تو نفهمید مرا

نیمه شعبان، کربلا

موی مرا سپید نموده است حسرتِ

پابوسی تو نیمه ی شعبان کربلا