دچار کربلا

نه کعبه ، عالم امکان همه دچارِ حسین (ع)

حسینِ فاطمه (س) تنها دچارِ کرببلا !

رخصت کربلا

هزار سال کند عمر ، باز ناکام است

کسی که رخصت رفتن به کربلا نگرفت

جاماندی ولی ...

نکند فکر کنی بی سر و پایی ای دوست

شهر پُر فتنه ی ما سینه‌زنی می‌خواهد

ای زائر

آهسته قدم بزن ، خدا می داند

جا مانده دلی به زیر پایت زائر ...

رحمی نما

چون ابر در فراق تو خون گریه می کنند

رحمی نما به حال زیارت نرفته ها

پابرهنه میروم ...

کربلایت سهم ما بد ها نشد این اربعین

پابرهنه می روم سمتی که بغضم بشکند

خواب حرم

با من چه کرده است گناهانِ بیشمار

حتی میان خواب ، حرم را ندیده ام

رفت از دستم

کار دستم داد آخر قلب ناپاکم ، حسین (ع) !

اربعین ، پای پیاده ، رفت از دستم که رفت ...

بیاید ببیند

کو سلیمان (ع) تا ببیند میکُنی در موجِ خون

دست و انگشتر عطا ؛ یا لیتَنا کنّا مَعَک

غریب ، حسین (علیه السلام)

به طوس رفتم و ناله زدم : « غریب! غریب! »

ندا رسید ز سوی رضا (ع) : « حسین ؛ حسین (ع) »

ستون آخر

من فقط یک آرزو دارم که آن هم اربعین

سجده ی شکری کنم پای ستون آخرین

صراط کربلا

نذر کردم دور تسبیحی بخوانم اهدنا

تا صراطم اربعین افتد به سمت کربلا

موسای اربعین

مادری کودک خود را به سبد اندازد

تا که در راه حرم ، حضرت موسی (ع) گردد

اربعین ، حرم

چند روزی است که تا میشنوم حرفش را

« اربعین ، کرببلا » ؛ این دل من میریزد

چه زود

مثل هر سال پر از حسرت اینم که چه زود

دلمان تنگ برای دهه ی اول شد

دهه ی عاشقی

باورم نیست چه بس زود رسیده آن روز

که دلم تنگ برای دهه ی اول شد

شال عزا بیاورید

شال و لباس مشکی ما را بیاورید

حیّ علیَ العـزا که محرّم رسیده است

احرام نوکر

مشکی به تن نموده و احرام بسته ام

قربانی ام نما اگر این حج آخر است

حی علی العزا

« حی علی العزا » ی خدا میرسد به گوش

باید لباس مشکی خود را به تن کنیم

هدیه ی مادر

جعبه ی خیاطی زهرا (س) مرا مشهور کرد

پیرهن مشکی شیعه ، کارِ دستِ فاطمه (س) است