خون گریه

اشک محرّم و صفرم جای خود ، ولی

« خون گریه » را برای « حسن جان (ع) » گذاشتم

تفاوت کربلا و مدینه

شک ندارم بینِ خیلِ زائرانِ کربلا

فاطمه (س) گریانِ تنهائیِ قبرِ مجتبی (ع) است

أبکی عَلَی الحَسَن (علیه السلام)

أبکی عَلَی الحَسَن (ع) که رسول خدا (ص) بگفت :

هر کس که گریه بر حَسَنم کرد فائز است

دنیای من : حسن (علیه السلام)

دنیاست خاک و هیچ ندارم به غیر دوست

دنیا سوای نامِ « حسن (ع) » دل بریدنی است

شهیدان حسن (علیه السلام)

کاش هاتف به ندایی بنوازد ما را

در صف حشر : « کجایند شهیدان حسن (ع) ... ؟ »

روضه ی هفتم صَفر

ما را بسوخت روضه ی شام بلا ، ولی

باید برای هفت صَفَر خون بپا کنیم

پی نوشت:

هفتم صفر ، شهادت امام حسن مجتبی (ع)

بی سنگ مزار

آسمان میبارد و قبر تو هم گِل میشود

من فدای سنگ قبری که نداری ، یا حسن (ع) !

حسنِ فاطمه (علیهماالسلام)

او همان است که هر وقت از او میخوانم

از دلِ عرشِ خدا ، فاطمه (س) گوید : « جــانم ... »

ذکرِ یا حسن (علیه السلام)

روزی رسد که با مدد از ذکرِ « یا حسن (ع) »

خواهم شکست گردن آل سعود را

رفتگر

می رسد با مدد فاطمه (س) آن روزی که

همه گویند به من « رفتگر صحن حسن (ع) »

در گوش نوزاد

تازه فهمیدم چرا دیوانه ات هستم چنین

خوانده در گوشم کسی قبل از اذان نام تو را

دعای مجتبی (علیه السلام)

ز گنبد رضوی اینچنین ندا برخاست

که این حرم ز دعاهای مجتبی (ع) برپاست !

قبله من

کفرم مبارک است ، به تبریک من بیا

چرخانده ام به سمت حسن (ع) قبله گاه را

یا کریم

من کبوتر نیستم اما ندیدم در بقیع

یاکریمی را برانی از حریمت یا کریم !

ذکر پر از عشق

تا که می گویم « حسین جان (ع) »، مادر مظلومه ات (س)

بانیِ ذکرِ پُر از عشقِ « حسن جان (ع) » می شود

میلاد حسن (علیه السلام)

هر طرف می نگرم بانگ طرب می شنوم

زآنکه میلاد حسن (ع) نور دل بوالحسن (ع) است

نوکری مجتبی (علیه السلام)

وقتی حسین (ع) دور و برش را شلوغ دید

من را به شغل نوکری « مجتبی (ع) » نوشت ...

اهل ایرانم

اهل ایرانم و در قرن یکم مانده دلم

این چنین ما همه سلمانِ امام حسنـیم (علیه السلام)

عکس گنبد

روزی رسد که میزنم ای بانی کرم

در گوشه ی اتاق خودم عکس گنبدت ...

مست حسن (علیه السلام)

فرموده اند هرچه که مستت کند حرام !

تکلیف ما و ذکر « حسن جان (ع) » چه می شود ؟!