حضرت عشق

عاصی و بی سر و پا بوده ام و معترفم

حضرت عشق ، علمدار (ع) ، مرا آدم کرد

شیعه ماند

هزار طایفه آمد ، هزار مکتب رفت

و ماند شیعه که « قال الامام صادق (ع) » داشت

ذکر مدام

سرگیجه ی بعد از مِی تو ذکر مدام است

عمریست که مستانه خورم بر در و دیوار

کافر میشوم

اگر عشق علی (ع) کفر است در کیش مسلمانان

خداحافظ مسلمانان ! که من هم کافری دیگر ...

عالیجناب حُر

اثبات میکند عمل حُر به عالمین

هر کس که شد غلام تو عالیجناب شد

ای ماه

سایه ات را از مدار روسیاهان برمدار

ماه از شب برنمیگیرد نگاه خویش را

گریه بی اشک

چیزی شبیه حال علی (ع) در مدینه است

بی اشک گریه کردن ما در دل بقیع

دیدن

دیده را فایده آن است که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی را

لب معشوق

چقدر روی ضریح تو جای لب مانده

نداده بوسه به اندازه ی تو معشوقی

یا کریم

من کبوتر نیستم اما ندیدم در بقیع

یاکریمی را برانی از حریمت یا کریم !

خط به خطا

ما مشقِ غمِ عشقِ تو را خوش ننوشتیم

اما تو بکش خط به خطای همه ی ما

امام ثامن

روز جزا که در صف قرآن و عترتیم

ما را امامِ ثامنِ ضامن امان دهد

رطب نجف

چیست در خاک نجف ای بت شیرین که هنوز

هر درختی که بکارند رطب می روید

ذکر پر از عشق

تا که می گویم « حسین جان (ع) »، مادر مظلومه ات (س)

بانیِ ذکرِ پُر از عشقِ « حسن جان (ع) » می شود

روضه ارباب

ما حاجت خود را فقط از روضه گرفتیم

جز روضه ارباب بجوییم کجا را ؟

بارش چشم

اشک چشمم بارشی بی منتهاست

ابتدایش « مشهد » است و انتهایش « کربلا »

عطر صحن علمدار

نفس که میکشم انگار بوی کرببلاست

هوای صحن ابوالفضل (ع) مستمان کرده

حوض صحن

در کنار حوض صحن تو که رشک کوثر است

زنگی ار صورت بشوید ماه کنعان می شود

به جای فطریه

گدای کوی تو ام ، عید فطر نزدیک است

به جای فطریه یک کربلا بده آقا

صاحبخانه

فِطر ما بر دوش صاحب خانه ای افتاده است

کز نگاهش یک جهان جیره مواجب می خورند