دنیای من : حسن (علیه السلام)

دنیاست خاک و هیچ ندارم به غیر دوست

دنیا سوای نامِ « حسن (ع) » دل بریدنی است

شهیدان حسن (علیه السلام)

کاش هاتف به ندایی بنوازد ما را

در صف حشر : « کجایند شهیدان حسن (ع) ... ؟ »

روضه ی هفتم صَفر

ما را بسوخت روضه ی شام بلا ، ولی

باید برای هفت صَفَر خون بپا کنیم

پی نوشت:

هفتم صفر ، شهادت امام حسن مجتبی (ع)

طفل والامقام

هرگز مگو رقیه (س) بُوَد خردسال و طفل

بی بی قبولِ توبه ی حوّا و آدم (ع) است !

پنجِ صَفر

چند روزی است غمی سخت دلم را برده

هاتفی داد ندا : پنجِ صَفر نزدیک است...

بیاید ببیند

کو سلیمان (ع) تا ببیند میکُنی در موجِ خون

دست و انگشتر عطا ؛ یا لیتَنا کنّا مَعَک

غریب ، حسین (علیه السلام)

به طوس رفتم و ناله زدم : « غریب! غریب! »

ندا رسید ز سوی رضا (ع) : « حسین ؛ حسین (ع) »

ستون آخر

من فقط یک آرزو دارم که آن هم اربعین

سجده ی شکری کنم پای ستون آخرین

صراط کربلا

نذر کردم دور تسبیحی بخوانم اهدنا

تا صراطم اربعین افتد به سمت کربلا

عقل یا عشق

عقل می نالد : حریفان تیغ در خون شسته اند

عشق می غرّد : نظرگاهِ شهادت پیش روست

موسای اربعین

مادری کودک خود را به سبد اندازد

تا که در راه حرم ، حضرت موسی (ع) گردد

اربعین ، حرم

چند روزی است که تا میشنوم حرفش را

« اربعین ، کرببلا » ؛ این دل من میریزد

الشّام الشّام الشّام

سی سال در فراق پدر گریه کرد و گفت:

بازار شام جای عزیزان ما نبود ...

بی سنگ مزار

آسمان میبارد و قبر تو هم گِل میشود

من فدای سنگ قبری که نداری ، یا حسن (ع) !

حسنِ فاطمه (علیهماالسلام)

او همان است که هر وقت از او میخوانم

از دلِ عرشِ خدا ، فاطمه (س) گوید : « جــانم ... »

چه زود

مثل هر سال پر از حسرت اینم که چه زود

دلمان تنگ برای دهه ی اول شد

دهه ی عاشقی

باورم نیست چه بس زود رسیده آن روز

که دلم تنگ برای دهه ی اول شد

شال عزا بیاورید

شال و لباس مشکی ما را بیاورید

حیّ علیَ العـزا که محرّم رسیده است

احرام نوکر

مشکی به تن نموده و احرام بسته ام

قربانی ام نما اگر این حج آخر است

حی علی العزا

« حی علی العزا » ی خدا میرسد به گوش

باید لباس مشکی خود را به تن کنیم