زنگ رخصت

صبح ها خورشید می آید به « گودِ صحن » ، پس

در حقیقت ناله ی نقّاره « زنگ رخصت » است

آمدم ای شاه

گاه و بی گاه آمدن ، یا گاه گاهی آمدن

هیچکس نشنیده از دربان اینجا « شاه نیست »

آب سقاخانه

کربلا با تربتش عمریست که دارالشفاست

مشهد اما نسخه اش با آب سقاخانه است

زائر آخر ماه صفر

اربعین کرببلایی نشدم اما کاش

آخر ماه صفر زائر مشهد باشم

دم نقاره خانه

این دلِ سنگِ مرا ، « گریه » عجب بود عجب !

دَمِ « نقاره زنت » گرم ، غریب الغربا (ع) ...

گره دستان

گره وا کن از این دستان که درگیر مشبّک هاست !

ببین پروازهای پر امید روسری ها را

حوض صحن

در کنار حوض صحن تو که رشک کوثر است

زنگی ار صورت بشوید ماه کنعان می شود

آب در حرم

آمده آب به مهمانی تو در حَرَمت

نکند حضرت عباس (ع) مشرّف شده است !

رسوای پنجره

هر که لب داد به این پنجره رسوا شد و رفت ...

داغ فولاد تو بر گرد دهان می ماند !

نماز در آسمان هشتم

دلم به عشق تو تا آسمان هشتم رفت

نماز در حَرَمت « اهدنا » نمی خواهد !

خدا را صدا کنید

جایی اگر نبود خدا را صدا کنید

باب الجواد(ع) و سایه ی ایوان طلا که هست

سرمه چشم ملائک

طوس را سرمه ی چشمان ملائک کردند

این چنین است خراسانِ شما مشهور است !

پی نوشت:

23 ذی القعده، روز زیارتی مخصوص امام رضا(ع)

حجرالمشهد آهوی شما

سالها در عوض مکه و اعمال طواف

حجرالمشهدِ آهوی تو را میبوسم ...

نشانی دلم

نشانی دلم این است: مشهد، پنجره فولاد،

کنار زخم، جنبِ انتظارِ التیامِ تو ...

هوائی حرمت

بوی فردوس، هوای حرمت را دارد

عرش از آمدنش روی زمین معذور است !!

خریدار گنهکار

دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت

جایی ننوشته است گنهکار نیاید

حوضچه حرم

کار و بار دو جهان جمله به هم میریزد

تا که فواره زند حوضچه های حرمت !

دیوانه مشهد

از کنار تو گدا با دست خالی رد نشد

نیست عاقل هر کسی دیوانه ی مشهد نشد !

هدیه علمدار

نیست کم قدر تر از تذکره ی کرببلا

مشهدی را که « علمدار » کند هدیه به ما

پی نوشت:

تقدیم به بروبچه های هیئت جوانان علمدار

صحن گوهرشاد

در خرابات دلم خانه ی آبادی هست

تا که بر روی زمین صحن گوهرشادی هست