وقف خیمه گاه

تمام زندگی‌ام خیمه‌گاه هیئت بود

بگو ملائکه از مادرم سؤال کنند

سقای تشنه

بی‌قرار از دیدن سقای تشنه پیش آب

اشک‌ریزان تا قیامت روزه‌دارم کربلا !

رحلت مادر

«أَمَّن یُجیب ...» خواندنِ من ، بی‌نتیجه ماند

زهرا (س) یتیم گشت و پدر بی خدیجه (س) ماند

پی‌نوشت:

بعد از خدیجه (س) ، مصطفی (ص) اشک یتیمی ریخت ...

دیدار ماه

تشنه‌ی یک لحظه دیدار تو ام ، حال مرا

روزه‌داری لحظه‌ی افطار میفهمد فقط

شادی من

مرا بدون تو حالی برای شادی نیست

شبیه بچه یتیمان به وقت روزِ پدر

در بند یار

یک مصرع است حاصل عمری که داشتم

یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد

استکان شراب

فدای همت مستی که چون رسید به پیری

ز استکان شرابش نگاه کرد جهان را

قیاس

لب تشنگی از حرمت و حرمان دو مقام است

یک روزِ محرّم نشود این رمضان ها

شراب مهدی

از آخرین خُمِ خود سرگشوده است خدا

بیاورید پیاله ، شراب آمده است

پیغام فطرس

از فطرسِ مَلَک به همه پَرشکسته ها :

حَیِّ علی کرامتِ گهواره ی حسین (ع)

تفاوت

قم کجا ، شام کجا ، غربت سادات کجا ؟

سرِ بر نیزه و دروازه ی ساعات کجا ؟!

فدای مجتبی (علیه السلام)

خوش آن دَم ایُها الساقی ، بگیرم حاجتِ خود را

دچارِ حضرتِ زهرا (س) ، فدایِ مجتبی (ع) گردد

عریان

روضه خوانت میشوم با روضه ای تک مصرعی

« بر زمین بودی و بر جسم تو پیراهن نبود »

غریق کربلا

این موجِ کربلا همه را غرق می کند

مستغرقِ خدا ، چو سکینه (س) ، نه در بلا !

وارث غدیر

روز عید است همه دیدن سادات روند

ای بزرگ همه سادات ! کجا خیمه زدی ؟!

خُم

مست تو و خاک تو هستم ، بعدِ مرگم نیز

جز با نمِ اشک غدیرت ، خُم نخواهم شد

نای نی

نی را در این بساط به نائی چه نسبت است؟

کم نیست اینکه بشنوم از خود صدای تو

اثر سلسله

صنمِ سلسله مویی که دل ما با اوست

سالها دورِ گلویش اثر از سلسله داشت

شیرین

اگر حس چشایی نیست کارِ چشم ، پس از چیست ...

... که من تا دیدم آن بت را یقین کردم که شیرین است ؟!

ندیده عاشق شدن

در حیرتم که عشق از آثارِ دیدن است

ما کورها، ندیده چرا عاشقت شدیم؟!